برگرفته از وبلاگ:

http://mehre84.parsiblog.com/-727284.htm

ابتدای وبلاگ نویسی را که به یاد می آورم با امروز تفاوتهایی کرده است درآغاز، مطالب دلخواهم را روی کاغذی می نوشتم وپس از ویرایش وتایپ در وبلاگ قرار می دادم، وسواس داشتم از این روش عدول نکنم می دانستم با صفحه سفید کاغذ صمیمی ترم ،شاید ناآشنایی با صفحه کلید تصور آشنایی ام را با کاغذ پررنگ تر می کرد ... اکنون چندی است از آن روزها می گذرد انگار زبان جدیدی فراگرفته ام دیگر مثل گذشته نمی توانم روی کاغذ بنویسم وبعد تایپ کنم و... عادت کرده ام چکنویسم صفحه ی Word باشد ومدادم صفحه کلید، انگار تا بیایم کلمه ای را بنویسم وقت دارم درباره کلمه دیگر فکر کنم انگار کلمه وحرفهایش بهتردر ذهنم می نشینند نمی دانم این عادت جدید با عادات منطقی سواد ونوشتن وآگاهی رابطه ای دارد یانه ؟ نمی دانم دارم بیسوادی ام را توجیه می کنم یا این بلا به سر وبلاگ نویسان باسابقه تر آمده ودیر یازود به سراغ همه وبلاگ نویسان خواهد آمد . آنچه هست با صفحه کلید آشتی کرده ام شاید اکنون باید به جای «مداد العلما» از «صفحه کلید علما» حرفی زد ، با این بند آخر خودم را در صف علما جا نزده ام می خواستم تغییری را که در حال انجام است گوشزد کرده باشم . همین .

برپایی سفره‌های مذهبی در ایران که محفلی زنانه است و سابقه‌ای طولانی در کشورمان دارد و همواره مزین به نام‌های ائمه و معصومین " مثل سفره حضرت ابوالفضل (ع)، حضرت رقیه (س) "بوده است این روزها بساطی برای خوشگذرانی، خرید و فروش، بنگاه ازدواج، فالگیری، سحر و جادو و محفلی برای شوی لباس زنان در بستر جلسه دعاخوانی شده است
در مراسم سفره‌های مذهبی در گذشته سوره‌هایی از قرآن و دعاهایی از مفاتیح‌الجنان قرائت می‌شد و زنان همسایه و اقوام برای دعاکردن برای نیت بانی که همان صاحبخانه بود دور هم جمع می‌شدند. سفره ای از نان و پنیر و سبزی، عدس پلو، آش و کاچی پهن می‌کردند و هر زنی نیز به نیت تبرک، نان و پنیری از این سفره را برای خانواده‌اش می‌برد اما امروز...
امروز...
این سفره ها رنگ و بوی تازه و جالبی گرفته است، سفره ها پر ملاط تر و رنگین تر شده است، زنان برای شرکت در این مراسم مثل مجالس عروسی ساعت‌ها در آرایشگاه به سر می برند و بهترین لباس‌های خود را با آخرین مدهای روز می‌پوشند. صاحبخانه هم سفره‌ای را پهن می‌کند که هر چه بلند بالاتر و پر رونق‌تر باشد، پرستیژ و کلاس صاحبخانه را بیشتر می‌رساند.
مجلس گردانی به نام "خانم جلسه ای" نیز به این مجالس دعوت می‌شود که هم قرآن و دعا می‌خواند، هم مداحی و مولودی خوانی می‌کند و هم احکام دین را تفسیر می کند. (البته در دهه 50این مجلس گردان‌ها مرد بوده‌اند.) این روزها خانم‌های جلسه‌ای حق‌الزحمه‌هایی بابت یک تا 2ساعت حضور در مجالس می‌گیرند که رقمی بین 20تا 200 هزار تومان است و خانم جلسه‌ای هر محله‌ای نیز با کمک‌های مالی زنانی که در این جلسات حاضر می‌شوند سیستم‌های صوتی می‌خرند تا حنجره شان خیلی آسیب نبیند.
در این مجالس زنان برای مسائل خصوصی هر خانواده‌ای هم دعا می‌کنند مثلاً خانم جلسه‌ای در میکروفون اعلام می‌کند " برای سبز شدن دامان فلان خانم همه یک صلوات بفرستید" (کنایه از بچه دارشدن)
خرافه‌ها نیز به این مجالس راه پیدا کرده‌اند به طوری که دختران دم بخت حاضر در مجلس را دور هم می‌نشانند و هر آنچه که ته مانده سفره است روی سر آنها می‌تکانند تا "سفیدبخت" شوند. یا اینکه "کاچی" سفره حضرت رقیه را اگر زنها به خانه می برند هیچ مردی نباید آن را بخورد برای مردها حرام است... یا اینکه اگر مجلس سفره در یک مناسب شادی مثل ولادت یکی از ائمه و امامان برپا باشد می گویند هر کسی که برقصد حاجت می گیرد و ....
جالب‌تر اینکه تفاسیر مدرنی از احکام دین را از زبان خانم جلسه ای‌ها در این مجالس می‌توان شنید به طور مثال این که " نماز خانم‌ها با لاک ناخن مشکلی ندارد مهم این است که دختران ما نماز بخوانند و بعداً خودشان به این نتیجه می‌رسند که باید بدون لاک، نماز بخوانند..."
در حاشیه این مراسم، زنان، انواع لباس، لوازم خانه، لوازم آرایش و... را برای فروش می‌آورند و با استقبال خوبی هم مواجه می‌شوند.
البته در همه چیز استثنا وجود دارد اما عموم این مجالس به سمت و سویی غیر از هدف اصلی شان می روند. اینها همه را گفتم تا اینکه بگویم این مجالس مذهبی که به اسم حضرت ابوالفضل و... شکل می‌گیرد روزگاری فقط مجلس دعا بود اما امروز تنها بهانه‌ای برای جمع شدن زنان محله و خویشاوند دور همدیگر است تا داشته های هم را به رخ یکدیگر بکشند، به چشم و هم چشمی‌هایشان دامن بزنند، با سحر و جادوهایی که می‌خوانند زندگی‌ها را از هم بپاشانند و در پایان مراسم هم بزن و برقصی به راه بیندازند.
این روزها همه چیز جور دیگری است...

اصل خبر را در اینجا بخوانید .

اسم تحقیق که می آید یاد آدمهایی می افتیم که لای کتابها درحال پیدا کردن مطلب یا درآزمایشگاه مشغول انجام آزمایشی هستند .... دنیای امروزدنیای ارتباطات است چه بخواهیم وچه نخواهیم استفاده از کامپیوتر در همه جا فراگیر شده و دریچه حدیدی به روی افراد گشوده است.درحال حاضر درهای ورود اطلاعات به ذهن افراد از مرز تعدد نیز گذشته اند ؛ در این شرایط زمانی که به دانش آموز یا دانشجویی تحقیق داده می شود می تواند مسیر دریافت اطلاعاتش را کوتاه کند ، لحظاتی به شبکه جهانی دریافت وارسال اطلاعات ( اینترنت ) متصل شود وبافشار چند کلید، متن، تصویر، فیلم ویا فایل صوتی موضوعی را دریافت وپس از ذخیره به عنوان تحقیق به معلمان ، استادان ومراجع درخواست کننده ارائه نماید ، در این صورت چند سئوال اساسی پیش می آید :

1ــ استفاده از اینترنت برای تحقیقات دانش آموزی از چه سنی مجاز شمرده می شود ؟آیا دانش آموزان دوره ابتدایی نیز مجاز به استفاده از اینترنت برای دریافت اطلاعات هستند ؟ براساس کدام شواهد ودلایل این نظر را ارائه می کنید ؟

2ــ آیا دریافت اطلاعات وارائه آنهاتوسط دانش آموزان، بدون پردازش ودرک مطالب توسط آنان ارزش علمی دارد ؟

3ــ آیا استفاده بی رویه از اینترنت ،دانش آموزان را باکتاب بیگانه نمی کند ورغبت استفاده از کتاب را درآنان کاهش نمی دهد ؟

4ــ از کجا وبا کدام معیارها می توان مطمئن شد که دریافت اطلاعات از اینترنت توسط شخص دانش آموز یا دانشجو انجام شده است ؟ آوردن مطالب دریافت شده توسط دیگران جه اندازه ارزشمند است ؟

5 ــ موضوعات تحقیقی را چگونه باید انتخاب کرد که دانش آموز یا دانشجوامکان استفاده از منابع مختلف را دارا بوده واورا به گزارش سازی ودریافت کمک از دیگران مجبور نسازد ؟

نیماوپسرش ،شهریار ودخترش

چندسالی است که سبد جوایز درمدارس ابتدایی وراهنمایی دربرابر چشم دانش آموزان ومراجعان قرار گرفته است .مسئولان اداری وآموزشی براین باورند که این جوایز می تواند انگیزه درسی را در دانش آموزان تقویت کند ؛ گاهی جوایز گرانبهاتر ،مدتها در کمد جوایز باقی می مانند وگاهی برای دریافت جایزه ای چنان مسیر پر پیچ وخم طراحی می شود که دانش آموزان از خیرش می گذرند براستی استفاده از این جوایز در نظام آموزشی ما کدام هدف را نشانه گرفته است ؟

سال هاست که استفاده از جایزه،کارت آفرین و ستاره، به خصوص در دوره ابتدایی، درحکم نظام تشویقی و برای ترغیب بیشتر دانش آموزان به پیشرفت تحصیلی رایج شده است. داده ها حاکی از آن است که ردپای آن به شکل جایزه های بزرگتر، مثل دوچرخه و... به دبیرستان ها هم، باز شده است. در این جا بحث برسر این نیست که این عوامل انگیزشی بیرونی ، باعث پیشرفت تحصیلی می شوند یا خیر؟ این مساله در جای خود نیازمند بررسی دقیق است. اما سئوالی که پیش می آید، این است که پیشرفت تحصیلی از طریق انگیزه های بیرونی مثل رضایت والدین، معلم، جایزه و... تا چه حد ماندگار و کارآمد است؟ آیا مشوق های بیرونی به جز کسب نمره خوب در امتحان آن درس(در حکم معیار پیشرفت تحصیلی)، سبب علا قه و کنجکاوی دانش آموزان به مباحث آن درس هم می شود. تا به هدفمندی دانش آموزان در مطالعه درس ها بینجامد و آنان علا یق خویش را بیابند؟
شاید اگر معیار پیشرفت تحصیلی را به غیر از کسب نمره خوب، اقدام به فعالیت های خارج از کلا س در مورد آن درس قرار دهیم، دیگر مشوق های بیرونی چندان کارآمد نباشند. مثلا دانش آموزان تا چه اندازه فعالیت های زیر را، که ربطی هم به امتحان آنها ندارد، انجام می دهند؟
? خواندن مقاله های علمی روزنامه ها;
? روی آوردن به سرگرمی های علمی;
? شنیدن سخنرانی افرادی که در حوزه علمی خاص حرف می زنند;
? خواندن مقاله های علمی مجله ها;
? دیدن برنامه های علمی از تلویزیون;
? خواندن کتاب هایی در مورد موضوعات علمی یا دانشمندان;
? صحبت با دوستان درباره موضوعات علمی;
? انجام دادن پروژه های علمی;
انجام دادن این فعالیت ها بیانگر آن است که انگیزه پیشرفت تحصیلی دانش آموز، نه برای مشوق های بیرونی، که ناشی از یک نیروی بر انگیزاننده درونی است.
اما چه شرایطی به سوق دادن دانش آموزان به سمت داشتن انگیزه درونی کمک می کند؟ بر اساس پژوهش های انجام شده موارد زیر به خصوص در مورد دانش آموزان دوره متوسطه بیشترین کارایی را داشته است:
- جو کلا سی شاد و با روحیه;
- در نظر داشتن فایده مطالب علمی;
- مدیریت کلا س معلم که با کمترین کنترل همراه باشد و بر خودگردانی کلا س تاکید کند.
در مورد دانش آموزان کم سن تر، علا وه بر این موارد، عامل ترغیب معلم نیز موثر شناخته شده است.

آموزش وپرورش مشکلات زیادی دارد اما به نظر می رسد بعضی از دشواری های این نهاد توسط خودش ایجاد شده وبه نهادهای دیگر ارتباطی ندارد ، هرچند در این زمینه نباید خواست ها ونظرات نامعقول گروه های تاثیر گذار دیگر مثل مسئولان وتصمیم گیران را نادیده گرفت.