وقتی خبر رکود اقتصادی غرب به ایران رسید بعضی آن را به حساب دشمنی های گذشته گذاشته ، شادمانی کردند واز این که این مشکلات گریبان غرب را گرفته درشعفی شخصی فرو رفتند غافل از آن که اثرات این موج منفی اقتصادی دیر یا زود ما وسرزمین و ملتمان را گرفتار خواهد کرد وشادمانی ما دیری نخواهد پایید . البته اگر کشورخود را جزیره ای رها درمیان آبهای آزاد جهان بدانیم که به هیچ جا وهیچ سرزمینی متصل نیست می توانیم حصاری از فولاد به دور سرزمینمان بکشیم وخود را از امواج آسوده سازیم اما هر عقل سلیمی می داند که این کار نه شدنی است ونه عقلانی...

قرار بود امروز بعد از مدتها برنامه ریزی وعوض کردن برنامه ها مسیر اصفهان را طی کنیم تا چند برنامه ضروری رابه انجام رسانیم ( نوبت پزشک در دونقطه جداگانه، خرید و...) همه چیز روی کاغذ آماده بود اما بعد از ظهر خبر رسید که کارگران بازنشسته ذوب آهن اصفهان - همان که قراردادهای میلیونی با بازیکنان ومربیان فوتبال وفوتسال ودیگر ورزشها می بندد ودر پرداخت حقوق بازیکنان تاخیری ندارد -به دلیل آنچه تبعیض در قوانین پرداخت در لایحه خدمات کشوری به بازنشستگان صنعت فولاد می خواندند مسیر گردنه گاوپیسه ( در انتهای کوه پنجی ) را مسدود کرده وبه این تصمیم معترض بودند. پلیس نمی دانست چه وقت این ترافیک سردرگم وبدون روزنه پایان می یابد وکسی به کسی نبود شاید مسئولان می دانستند که این حرکت دیرنخواهد پایید ودرنتیجه آرام گرفتند تا این خشم برون ریخته فروکش کند .آنچه بود برنامه ما به کلی به هم خورد ، بیچاره کسانی که امتحانی داشتند ، بیماری اورژانسی را در راه بدرقه می کردند ،یا قرار بود به موقع به پرواز واتوبوس و...برسند.

پی نوشت :

    ذوب آهن کارخانه ای قدیمی است که درمنطقه ما اشتغال ایجاد کرد، چهره منطقه را دگرکون ساخت وجمعیت زیادی را از دورترین نقاط کشور برای کار به این محدوده کشاند اما این صنعت عظیم بی محابا وبدون ملاحظه آلودگی ایجاد می کند ، آب ، خاک وهوا از اثر فعالیت این صنعت به شدت آلوده شده اند کشاورزان دیگر نمی توانند محصولات قبلی را با همان بازده وکیفیت تولید کنند وبیماریهای تنفسی وحساسیت ها ی مختلف گریبان خانواده های مختلف را گرفته است کاش گاهی به این مشکلات هم فکر می کردیم ( یکی از نوبت های پزشک که قرار بود برویم مربوط به همین حساسیت ناشی از آلودگی ذوب آهن بود که نشد !)، کاش به این می اندیشیدیم که پول دریافتی بابت حقوق ودستمزد باید صرف رفاه وآسایش شود نه خرج درمان ودارو وآن هم نتیجه ای نداشته باشد . باید خودم به خودم امید بدهم که روزی مردم ما به حقوق خود آگاه می شوند ودر پی کسب حقوق از دست رفته شان مسیرهای دستیابی به آن را می پیمایند.  نمی دانم تا آن روز چقدر مانده اما امیدم را ازدست نداده ام با این توضیح که امید درد را درمان نمی کند اما آن را قابل تحمل می سازد امید که بتوانیم دردها راتحمل کنیم .....