طفلی سیاه پوست به مادر به گریه گفت :

جان من از دورنگی ایّام ،خَست وکاست

                                 قوم سپید چهره ، به من طعنه می زنند

                                  کاین «مُشت آبنوس » چراهمکلاسِ ماست؟

دربازی ومکالمه وبحث ودرس ومشق

انگُشت این سفیدنمایان به من چراست؟

                                  هرجاکه رونهم به اشارت به یکدگر

                                  تسخر کنند وبانگ برآرند کاین «سیاست »

گر در ازَل تفاوتِ ذات وعَرَض نبود

این قصه ی سیاه وسپید آخر از کجاست؟

                                   این کودکان ِدگر، ز چه کافور گونه اند؟

                                    تنها رُخِ من است که همرنگ ِ توتیاست!

مادر گریست لختی وگفت ای عزیزِ دل:

درکار حق مپیچ که کارش زما جداست

                                    جُرمِ سیاهی از پدر ومادر تونیست

                                    تقصیرِ بنده نیست ، سیهکاری ِ خداست .

                                                                        باستانی پاریزی

1 ــ چندی پیش بعداز مدتها رفته بودم سینما ؛ موتورسواری جلوی دختران ویراژ می رفت ومزاحم آنها می شد ، باهر مزاحمتی صدای سوت وجیغ تماشاچیان(خوشحالی وتشویق!! ) به هوا برمی خاست وسالن راپر می کرد ....کمی فکر کردم سالها پیش وقتی نامردی درفیلمی چنین صحنه ای رابازی    می کرد کسی تشویقش نمی کرد وبرعکس زمانی که جوانمردی دختری را از دست مزاحمی می رهانید فضا از هیاهوی تشویق برمی شد ..... فکر کردم وباز فکر کردم، چه اتفاقی افتاده است که ما به این روزافتاده ایم ؟باید باز هم فکر کنم .

2 ــ یاد دوران تحصیلم می افتم که معلمانمان با وضعیت روز ( دامن وجوراب ، بدون مقنعه ،گاهی باروسری وگاهی بدون آن ) به مدرسه می آمدند ، درسشان رامی دادند وگروهی از آنان نماز هم می خواندند. سلامت ورود وخروجشان ــ جز درموارد استثنایی که هیچ قانونی را بی اثر نمی کند ــ تامین بود وبرایشان احترامی ویژه قائل بودند . ما را چه شده است که اکنون حضور یک زن درمدرسه پسرانه ، حتی با چادر ومقنعه، وصله ناجوری است که ظاهرا" هیچکس را یارای تحمل آن نیست وکسی نمی تواند سلامت ورود وخروج زنی درسیمای معلم وغیر آن رابرتابد ؟ هذیان که نمی گویم؟  

  آشفته بازاری است ، معلوم نیست ما راچه شده است که هنوز دست از افراط وتفریط برنداشته ایم .روزگاری چنان تبلیغ می کردیم که از هر 100نفر دانش آموز ورودی به دبیرستانها 20درصد به رشته ریاضی وبیشترشان به رشته علوم انسانی  گام می نهادند وجامعه بافراوانی فارغ التحصیلان رشته های علوم انسانی روبرو بود چنانکه امروز باجابجایی معادلات از هر 100نفر ورودی دوره متوسطه( به ویژه دربین پسران ) کمتر از 5درصد به رشته علوم انسانی روی می آورند وجالب آن که بیشتر اینان کسانی هستند که از قافله انتخاب رشته جامانده اند و گریزی جز این «انتخاب!! » نداشته اند .

آْموزش وپرورش درهرجامعه وظیفه دارد خروجی هایی با صفات انسانی تربیت کند ومحیطی فراهم سازد تا درآن، دانش آموزان با احساس آزادی ومفید بودن بتوانند رشد کنند وبرای آینده برنامه ریزی نمایند دراین شرایط آنچه اکنون بردبیرستانهای ما حاکم است نوعی سردرگمی در«انتخاب » است . چند پرسش :

ــ آیا جامعه ما درآینده به این تعداد فارغ التحصیل رشته ریاضی نیازمند است ؟

ــ آیا فراوانی تعداد فارغ التحصیلان رشته ریاضی جایگاه این رشته رادرآینده ای نزدیک تضعیف نمی کند ؟

ــ جامعه ما مانند هر جامعه ای درآینده نیاز به گردانندگانی دربخش های فکری دارد ؛ قضاوت ، وکالت، زمینه های فکری وفرهنگی جامعه ، ادبیات ــ که روح هویتی ما بدان وابسته است ــ گذشته نیاکانی ما (تاریخ ) ، نظام دیپلماسی وسیاست خارجی و دهها مقوله دیگر همه وهمه از دل علوم انسانی زاییده شده ومی شود واین دانش نیاز به نخبگانی دارد تابتوانند چنین رسالتی رابردوش کشند . آیا با چنین شتاب فزاینده ای که برای رشد رشته های ریاضی وفنی گرفته ایم آینده را روشن تر از امروز می بینیم ؟ یاد سخنان دکتر گلشنی درهمایش چهره های ماندگار چندسال پیش افتادم که ایشان هم باحرارتی بیشتر ، از ضعف رشته علوم انسانی ــ البته دردانشگاهها ــ سخن راند ومسئولین هم گوش دادند وکف بر کف زدند واتفاقی هم نیفتاد ، جالب آن که دکتر گلشنی خود دانش آموخته علوم انسانی نیست اما بررسی واقعیت دانشگاهها وترسیم آینده او رابه چنین دلسوزی مشفقانه ای تحریک کرده بود .

نظام مدیریتی ما درسالهای گذشته بویژه دربخش فرهنگ دراختیار « مهندسین » با مدرک کارشناسی قرار داشته است اگر بخواهیم درحوزه فرهنگ ونرم افزار فرهنگی جامعه تاثیر گذار باشیم باید برای این بخش نیروهایی تربیت کنیم وگرنه آینده نوید بخش اتفاق تازه ای نیست می گویید نه ؟ سری به دبیرستانها بزنید وببینید که از شنیدن نام علوم انسانی ( ادبیات ) چند نفر چین وچروک پیشانیشان افزایش می یابد وچه تعداد گل از گلشان می شکفد ؟ راستی چه کسانی دراین مساله مسئولند ؟ من ؟ تو ؟ دانش آموزان ؟ خانواده ها؟ آموزش وپرورش ؟ حاکمیت ؟ ویا ...؟ وسئوال آخر این که اگر روزگاری برای توسعه کشور نیاز به نیروهای متخصص داشته باشیم و استخدام کارشناسانی از بیرون محدوده جغرافیایی ایران توصیه شود آیا می توانیم زمام تصمیم گیری فرهنگی ، قضاوت ، سیاست خارجی ، ادبیات و.. را به دست اغیار بسپاریم ؟فکرش راکرده ایم ؟

 خاطره اول :از من خواسته شده خاطره ای از دوران مدرسه بنویسم . به نظرم مدرسه هر لحظه اش خاطره است حتی اگر آنها راننویسی ویا قدرت نوشتنش رانداشته باشی .

دوران راهنمایی من همراه با شیطنت های خاص خود بود والبته چون می کوشیدم درس بخوانم شیطنتم با آن تلاش مورد اغماض قرار می گرفت . سال سوم راهنمایی روزی از روزهای پاییز دبیر انشایمان از ماخواست تادفترهای مان را روی میز بگذاریم تا مشاهده کرده وامضانماید ناگاه متوجه شدم که دفترم نیست . وقتی به من رسید به چشمانم خیره شد وپرسید : دفترت کو ؟ گفتم : نوشته ام یادم رفته بیاورم . باخونسردی ولی فاطعیت تمام گفت: می تونی بری بیاریش؟ گفتم بله آقا! با اجازه معلم از کلاس خارج شدم ، دوچرخه ام رابرداشتم وبی هیچ مقصدی به راه افتادم ، خیابانها را طی کردم وبعد از گذشت نیم ساعت به کلاس برگشتم ، در زدم ووارد کلاس شدم اما از دفتر انشا خبری نبود .معلم ما که انگار ارشمیدس وار کشف بزرگی کرده بود با اطمینان گفت : همان موقع که به چشمانت نگاه کردم فهمیدم قصه چیست آخه دروغ گوی خوبی نیستی و... گوشم راکشید وجایتان سبز......

اومرا آموخت که راستی را هر زمان ارزشی بیش از ناراستی است .

خاطره دوم :

بسیار باهوش وزیرک بود . همان سال سوم راهنمایی . پهلوی من می نشست وشیطنت های خاص خودش راداشت یادم هست پنجشنبه بود که مثل هر روز سر صبحگاه نبود بعد هم جایش درکنارم خالی ؛ وقتی دبیر جغرافیا به کلاس آمد اسمش راخواند تا برای پاسخ دادن به سئوالات درس کنار تابلو برود ولی ...

یک هفته گذشت پنجشنبه آینده دبیر دربدو ورود اسم دوستم راخواند ولی او اصلا برای جواب دادن به پرسش ها آمادگی نداشت . معلم پرسید : هفته گذشته کجابودی ؟ گفت: آقا،  بابامون کار داشت ایستادیم کمکش کنیم !! پاسخ معلم شنیدنی بود :« ازاین به بعد هروقت کارداشتی پدرت رابیار به جای خودت بعد برو کمکش ! تو هروقت بیکاری مدرسه می یای؟ والبته نوازشی که امروز اسمش راتنبیه می گذارند وآن موقع چندان نامطلوب نبود !!» بُهت بچه ها از این منطق واستدلال بال بال می زد ولی تیری بود که از کمان رها شده بود .

آن سال گذشت .من ودوستم هر دو قبول شدیم .من برای ادامه تحصیل به دبیرستان رفتم ودوستم به جبهه.چندی بعد درعملیات خیبر دراسفند 1362 دردفاع از مرز وبوم این سرزمین شهادت را درآغوش کشید وبرای همیشه ماندگار شد . یاد شهید اکبر اسماعیلی گرامی باد.

دوستان قدیمم هریک سرنوشتی پیداکرده اند وبرخی نیز روی درنقاب خاک کشیده اند . الآن به یاد ضرب المثلی افتادم که می گوید : ای کاش جوانان می دانستند وپیران می توانستند . شاید دانش آموزان ندانند که روزی همین شیطنت ها وسخت گیری های مدرسه خاطراتی شیرین تر از عسل رابرایشان رقم بزند ، نمی دانم

از دوست خوبم بهار  که باعث شدند یادی از این همکلاسی قدیمم نمایم متشکرم.

از دوستان خوبم که نام ونشانی آنها را درزیر می آورم دعوت می نمایم خاطراتشان را درج وبرای اطلاع دوستان دیگر دروبلاگشان قرار دهند . آهستان http://ahestan.parsiblog.com/ ماه ومهر http://massi.parsiblog.com/ تلاش معکوس http://banoymah.parsiblog.com/ دیرزمانی است که هم صحبت باخاکم من http://mysoushians.parsiblog.com/ رازگل سرخ http://redrozesecret.parsiblog.com/

     به بهانه آغاز سال تحصیلی

ـــ پیشرفت ما به مثابه یک ملت هرگز سریع تر از پیشرفت ما درامر آموزش نیست .

                                                                                    جان . اف .کندی

ـــ یک حکومت مردمی بدون یک نظام آموزشی صحیح وفراگیر ، مقدمه یک داستان غم انگیز است .

                                                                                         جیمز مدیسون

ـــ می توان ذهن فردی را به نحوی از میلیون ها اطلاعات گوناگون انباشت که او همچنان بیسواد باشد .

                                                                                                   آلک بورفه

ـــ ذهن، ظرفی نیست که باید پُرشود بلکه آتشی است که باید افروخته شود

                                                                                        پلوتارک

به دعوت دوستانی فرهنگ دوست درشب شعری شرکت داشتم وتوفیقی دست داد تا بادوستی باتجربه که دستی درنوشتن داشت وزبان وقلمی درشعر، هم کلام شوم ؛ هر از گاهی از هر دری سخنی گفتیم تا آن جاکه سخن ازدنیای مجازی شد واین که اگر در روزگاری که اینترنت رفته رفته همه زوایای تو درتوی زندگی فردی واجتماعی مارا درنوردیده جوانان و بزرگسالان این مرز وبوم درانجمن های غیر دولتی (N.G.O) و دولتی عضو نشوند ،درشبهای شعر شرکت نجویند، دیدارهای حضوری باهمسالان وسایر مردم نداشته باشند وهمه چیز را از جعبه جادویی رایانه وتلویزیون باز جویند دیری نخواهدپایید که همین روابط نخ نماشده فامیلی و همسایه ای که اکنون باهزار چسب مرئی ونامرئی حفظ شده به کناری رفته وروزی از همین شرایط نامساعدکنونی هم باحسرت یاد خواهیم کرد .

نکته ای که دوست شاعر ودوراندیشم بیان کرد آن بودکه جذابیت دنیای مجازی اینترنت چنان عجیب است که از هرپدیده ای خوب یابد ، بهترین هایش راداردوبدیهی است که باچماق وشمشیر نمی توان به نبرد با توپ وتانک رفت چراکه حاصلی جز ناکامی نخواهد داشت ؛ آنچه می ماند مجهز شدن به سلاحی مشابه برای مغلوب نشدن است . تجربه نشان داده است که محروم کردن جوانان دراستفاده از اینترنت ، فیلترینگ و عدم تلاش برای افزایش سرعت این رسانه راه به جایی نبرده ونمی برد؛ درمقابل شاید تشویق جوانان برای داشتن وبلاگ شخصی ، راه اندازی وبلاگ گروهی ، طراحی سایت ووبلاگ برای معرفی زادگاه ، محله ، روستا وشهر و..در جهت بخشیدن به فعالیت ها والبته حفظ فاصله میان ماوکشورهای صاحب رسانه  سودمند واثربخش باشد .

تا روزگار آبستن حوادث درآینده چه زاید .خداعالم است.