با این سرعت لاک پشتی اینترنت در این روزها که من به دلایل منطقی وغیر منطق کم شدنش کاری ندارم مانده ام چه باید کرد ؟بایددل از این دنیای مجازی بکنم ورهایش کنم ؟ مگر می شود ؟ اینجا شده یه جور وابستگی به اطلاعاتی که کسب می کنی به کسانی که می شناسی وبه کسانی که نمی شناسی وفقط افکارشان را می خوانی و درمی یابی ....

 در این اوضاع واحوال بی رغبتی به اینترنت، آموزش وپرورش در دستورالعملی ارسال بخشنامه های کاغذی (چاپ بخشنامه ها) را به مدارس متوقف وبه مدیران ابلاغ کرده دست کم روزی دوبار درابتدا وانتهای روز بخشنامه ها را مشاهده ودستورات لازم را اجراکنند در این باره می توان چند سئوال رامطرح کرد:

1- اگر منظور مسئولان از صدور چنین دستورالعملی صرفا" آشنایی مدیران ومعلمان با دنیای اینترنت باشد شاید بتوان موضوع را پذیرفت اما اینترنت فقط گرفتن بخشنامه وفیش حقوقی نیست برای آن که مدارس به استفاده از این رسانه ترغیب شوند خیلی چیزها باید تغییر کند : افکار مسئولان آموزشی ، کتاب های درسی ، نوع امتحانات وارزشیابی ها ، نگاه خانواده ها به آموزش مدارس وخیلی چیزهای دیگر

2-  اگر بنا باشد بخشنامه های اینترنتی توسط هرمدرسه چاپ شود _ که می شود _ بین ارسال متمرکز ودریافت پراکنده آنها چه تفاوتی ایجاد شده است ؟

3- اگر منظور برنامه ریزان اصلاح الگوی مصرف وکاهش هزینه ها بوده به نظر می رسد با احتساب هزینه تلفن واینترنت ، چاپ وتکثیر نامنظم بخشنامه ها وزمان مفیدی که برای دریافت بخشنامه ها صرف می شود وباید برای مسائل آموزشی وتربیتی دانش آموزان صرف شود نه تنها صرفه جویی صورت نگرفته که اتلاف منابع نیز انجام شده است .

4- شگفتی وآشفتگی فکری زمانی ذهن آدمی را مچاله می کند که گاهی بعضی از مسئولان رده بالای کشور بر تجارت الکترونیکی وکاهش مراجعه حضوری مردم به ادارات وبانکها و... تاکید می کنند اما در زمینه ایجاد زیرساخت های لازم مانند سرعت اینترنت وآموزش های لازم برای رسیدن به الگوهای جهانی  اقدامات واپس گرایانه دارند فقط می ماند حیرانی وسرگردانی و دست آخر بی تفاوتی .

          چاره دیگری سراغ دارید