ریش وسیبلش را تقریبا مرتب کرده بود .. چند نفر آن طرف تر کنار مردی، آرام  به دیوار تکیه زده بود وقرآنی در دست داشت . اتاق آرام بود وبه تناسب فضای جلسه کسی تحرک اضافی نداشت حتی هیچکس با بغل دستی اش حرف نمی زد مرد ، با صدای نه چندان دلنشین قرآن می خواند دقیقا مثل کودکی دبستانی که تازه خواندن آموخته بود کلمات قرآن را شکسته بسته وبا حرارت زیاد تلفظ می کرد. درحال قرآن خواندن بود که چای  آوردند ، از خواندن قرآن دست کشید چایش را با تامل نوشید ودوباره خواندن قرآن را  ازسر گرفت ... لحظاتی بعد سفره غذا را گستردند با اشتهای زیاد غذایش را میل کرد وبرای رفع تشنگی پارچ دوغی را پیش کشید وچند لیوان دوغ خورد ، باز احساس گرسنگی کرد یک پرس غذای دیگر از وسط سفره برداشت وروی بشقاب تمام شده قبلی گذاشت ، غذای دیگران تقریبا تمام شده بود اما مرد منظور ما هنوز درحال خوردن بود سرانجام ترتیب بشقاب دوم را داد وباقیمانده دوغ پارچ را سرکشید . الحمدی گفت ودستش را به نشانه شکر بالا برد سفره را که برچیدند از نفر کنار دستی اش که پیراهن مشکی پوشیده بود پرسید : مرحوم، جوان بود! پاسخ مرد مشکی پوش سکوت بود . دوباره با لحنی  آرام گفت : حیف بود !

این مرد را در جاهای مختلف به همراه دیگر افراد سورچران دیده ام . سورچرانان با آرامش تمام غذایشان را می خورند ومی روند معمولا" آزاری ندارند وبه خوردن غذایی دل خوشند شاید پذیرفته اند که از این راه شکمی از عزا درآورند وحتی با اخم وغضب دیگران این میدان چرب ولذیذ را خالی نمی کنند . سورچرانی هم دنیای غریبی است که آدم های خودش را می طلبد .