امسال دو دانش آموز ویژه دارم که از نظربدنی وجسمی دچار مشکلاتی هستند یکی روی ویلچر می نشیند وقدرت حرکت ندارد ودیگری ضعف پاهایش مجال ایستادن به وی نمی دهد اما از پا نایستاده وخود را با هر زحمتی استوارنگه می دارد هردو بچه های نازنینی هستند وپدران نازنین تری دارند که هرصبح با اشتیاق آنها را به دبیرستان می آورند وهر ظهر مشتاقانه منتظرند تا کلاسشان تمام شود وباهم به خانه برگردند این کاری است که دست کم درهشت سال گذشته هم انجام داده اند ...

این دو باوجود همه مشکلاتی که دارند می کوشند خودرا درصف همکلاسی هایشان آماده نشان دهند ، کُند می نویسند اما درست می نویسند  ...

امروز که وارد کلاس شدم نگاهم به این دو فرشته زمینی افتاد یک لحظه به یا آوردم که شاید به تقویت روحیه نیاز داشته باشند به بچه ها گفتم :

درطی سالهایی که تدریس می کنم بچه های بسیاری را با تفاوتهای گوناگون دیده ام ،باهوش،خوش تیپ، بی علاقه، کم تحرک، چاق ، لاغر، بی انگیزه ، پولدار، فقیر و... اما بعضی وقتها کسانی از آن دانش آموزان در ذهنم مانده اند که نه الزاما" باهوش ترین یا خوش تیپ ترین ویا ثروتمند ترین آنها باشند گاهی  کسانی را درخاطر مرور می کنم که هیچ یک از صفات بالا را ندارند .... بعد ادامه دادم : امسال درکلاس ما دو دانش آموز ویژه هست کسانی که با وجود همه محدودیت ها استوار ایستاده اند وباناامیدی وناتوانی مبارزه کرده اند ، خودشان را با افراد سالم در یک صف قرارداده اند وکوشیده اند در این رقابت علمی از همنوعانشان عقب نمانند به همین دلیل باهمه وجود قابل احترامند ومن از صمیم قلب دوستشان دارم . اما کمترین کاری که الان ما می توانیم برای این دوستان خوبمان انجام دهیم این است که همگی بایستیم وتشویقشان کنیم...

ایستادند .. دست زدیم با اشتیاق وبی هیچ حاشیه ای .. برق شوق درنگاه آن دو دانش آموز می درخشید وخنده از کنار لبانشان سرازیر بود ... همه نشستند وکلاس در آرامش فرو رفت .

روز خوبی بود ....