فکر کنید دانش آموزی پس از 12سال تحصیل دردوره های مختلف ابتدایی ، راهنمایی ومتوسطه بادنیایی از آرزوها پا به دانشگاه می گذارد ودرآنجا با کسانی روبرو می شود که لقب «استاد» رابه عنوان پیشوند پذیرفته اند ، هرچند برخی فقط ساعاتی رادردانشگاه به تدریس مشغولند وهیچ عنوانی جز مدرس فلان درس برازنده ایشان نیست ، بگذریم ، فراوان دیده شده که مدرسی فارغ التحصیل رشته ای خاص است اما ضرورت برنامه نویسی دانشکده ایجاب کرده !! که برنامه رابه هرشکل ممکن پر کنند واتفاقی افتاده که همه می دانند ...ترم شروع می شود ، یکی دوجلسه بابیان کلیات وخط ونشان های معلمی می گذرد ورفته رفته محیط کسل کننده ای برجا می ماند که مدرس ودانشجو هردو برای اتمام زودهنگام آن لحظه شماری می کنند . این است دانشگاه. بگذریم ازانگشت شماراستادانی که بنابر وظیفه شغلی،ضرورت تخصصی و... کلاسهای جذابی دارند وحتی سخت گیری آنها نیز شیرینی های خاص خود را. حال چرافارغ التحصیل دانشگاه ما درهمه رشته های علوم انسانی وغیر انسانی کارآمد نیست ؟

ــ وقتی قرار باشد درهر شهر وشهرستانی دانشگاههای مختلف راه اندازی شود فکرش رابکنید تامین مدرس واستاد برای این تعدادکلاس در رشته های مختلف چگونه امکان پذیر است ؟ امروز دیگر کسی نگران نرفتن دانشگاه نیست ـ که البته اتفاق مبارکی است ـ دولتی روزانه ، نشد شبانه ، نشد پیام نور ، نشد آزاد واگر نبود علمی کاربردی وکسانی هم غیر انتفاعی وشاید برعکس این معادله (ازآخر به اول بخوانید )

دردوره تحصیلات تکمیلی به ظاهر وضعیت بهتر است اما دربطن ماجرا خبری نیست ،همان استادان دوره های کارشناسی جزوه های رنگ ورورفته دهه های گذشته را به روشی رنگ پریده تر به خورد دانشجویان می دهند وافسوس که گاهی دانشجویان امروز باید درآینده ای نه چندان دور وشاید همزمان با تحصیل ، به عنوان معلم ، مدرس یا.. باهمین روش آموخته شده مفاهیم رابه نسل نوانتقال دهند .تسلسل باطلی است، نیست؟

این مشکل درحوزه علوم انسانی پیچیده ترازسایر حوزه هاست ، اصلا" نگاه به علوم انسانی درکشور مامصدوم است فکر می کنیم پیشرفت کشور درگرو توسعه یک جانبه علوم پایه است ، البته برای توسعه علمی  گزیرو گریزی نداریم که به قله های رفیع علوم پایه بیندیشیم ولــی این همه ماجرانیست ؛ نگاهی به غرب این موضوع راروشن ترمی کند .غرب برای رسیدن به دانش فضایی ، الکترونیکی ، پزشکی ، مهندسی ، عمران و...با جذب نخبگان کشورهای دیگر با اطمینان ، برنامه ریزی واجرای زمینه های  بهداشتی ، مهندسی و... رابه این دسته واگذار کرده اما حوزه علوم انسانی وفرهنگ ساز راهرگز . شما کدام کشور اروپایی رامی شناسید که در حوزه های فرهنگ سازوعلوم انسانی آن استاد برجسته ای ازایران یا دیگر کشورهانفوذ قابل توجهی داشته باشد اما درزمینه های دیگر می شناسید ومی شناسیم.

ــ فکر کرده اید چرادانشجویان دانشکده های فنی ـ مهندسی درایران، سیاسی ترین دانشجویان بوده وهستند؟شاید چون ضریب هوشی بالاتری دارند، نمی گویم ندارند اما این همه ماجرانیست ، آنان پس از ورود به دانشگاه وترسیم دورنمای پیشرفت کشور درمی یابند که گرفتاری اساسی این سرزمین نداشتن تکنولوژی نیست بلکه مشکلات فرهنگی ـ اجتماعی بی شماری است که ریشه درزیرساخت های علوم انسانی دارد .   بی توجهی به علوم انسانی که ازدانشگاه شروع شده شوربختانه به آموزش وپرورش هم سرایت کرده است ، چندی پیش برای دیدار از     مدرسه ای راهنمایی غیر انتفاعی که اسم ورسمی دارد باگروهی به دفتر مدیر مدرسه وارد شدیم ومدیر درباره برنامه های مدرسه اش گفت وگفت که ما در اینجا به درس های ریاضی ، علوم تجربی و زبان انگلیسی توجه ویژه داریم وآزمونهای ادواری منظم برگزار می کنیم و... وقتی به کارنامه دانش آموزان نگاهی انداختیم معلوم شد که نخبه ترین دانش آموزان در درس های اشاره شده ، در ادبیات فارسی ، تاریخ وتعلیمات دینی واجتماعی ونیز هنر نمره مطلوبی ندارند ، خب دبیرستان هم همین گونه است ، حالا دانش آموزی باهمین دیدگاه وقتی می خواهد در دبیرستان ویا دانشگاه رشته ای راانتخاب کند هرگز به علوم انسانی نمی اندیشد چون ازاین رشته ها برایش تابویی ( من می گویم لولو) ساخته ایم که ورود به آن رادون شان خود می داند واین روند همچنان ادامه دارد......

من به جرات می گویم راه برون رفت ازمشکلات فرهنگی ـ اجتماعی این مرز وبوم توجه ویژه وهمزمان به علوم پایه و علوم انسانی است .علوم انسانی روان مارا هدف قرار می دهد وبی آن که بخواهیم نقش حوزه های دیگر راکم رنگ نشان دهیم شما بگویید روان سالم مهم تراست یا ...؟

این است که وقتی همکارانم پیشنهاد می کنند که استاد یا مدرسی دانشگاهی رابرای سخنرانی دعوت کنیم من کمی با اکراه تن به این درخواست می دهم وجز به برگزیدگانی انگشت شمار که دردانشگاه هم اثر گذار بوده اند راضی به این امر نمی شوم چراکه براین باورم که استاد ومدرسی که نتوانسته درطول4 سال دانشکده یا دست کم یک ترم دانشگاه تاثیر مثبتی برنگرش ودانش دانشجو بگذارد نخواهد توانست دریک جلسه دوساعته تاثیر گذار باشد ؛این رابا چشم سر وتجربه کاری دریافته ام .بارها وبارها همین استادان ومدرسان درقالب نخبگان با مقامات درجه اول ورسمی کشور دیدارداشته اند ، آنان کلی نگرند ، دید کلی دارند استاد راهنمایی دانشجویان کارشناسی ارشد ودکترا را برعهده   داشته اند ، استاد پروازی اند ، کتاب نوشته اند ، اسم ورسمی دارند و... اما تقریبا" هیچکدامشان دردیدار با مسوولان نگفتند که اشکال کار کجاست ؟ نگفتند اگر خواستید مشکل رابرطرف کنید ، دبیرستان وراهنمایی ودبستان راوبه ویژه دبستان را دریابید چراکه شخصیت انسانی وحتی علمی افراد قبل ازورود به دانشگاه شکل خود رایافته ودانشگاه دراین زمینه نقش چندانی ندارد .اگر شما شنیده اید بگویید . خب وقتی استادش که نخبه هم محسوب می شود اینجور فکر می کند تکلیف دانشجویش معلوم است ، این نخبگان ماهستند .

ما ساز را وارونه گرفته ایم به جای توجه ویژه به دانش آموزان نونهال ابتدایی ، نوجوانان راهنمایی وبعد دبیرستان وآنگاه دانشگاه دقیقا" وارونه عمل می کنیم این روند برای آینده امید بخش نیست چون فارغ التحصیلان آینده ما نیز با همین وضعیت فکری عهده دار مسئولیت های فکری وفرهنگی می شوند ؛مگر آن که گردبادی فکری بتواند این برکه راکد راتکانی بدهد ودرهم ریزد ولی نمی شود ناامید بود ، آری تاشقایق هست زندگی باید کرد به شرط آن که کورسوی امید راعمدا"  وبا دست خود خاموش نکنیم .