وقتی به نوشته های حسام سرا نگاه کنید می بینید که هر از گاهی یکی از نوشته هایم درباره آموزش وپرورش ومسائل مربوط به آن است ممکن است برخی را به این فکر بیندازد که این آقا عجب دل خُجسته ای دارد که وقتش را برای این چیزها می گذارد گفتن این جمله دوحالت دارد ممکن است گروهی این کار را بیهوده وبی نتیجه بدانند وگروهی دیگر نوشتن دراین باره را آب درهاون کوفتن وتلاشی بی نتیجه تلقی کنند وبر این باور باشند که مشکلات آموزش وپرورش آنقدر ریشه دار وکهن است که با نوشتن مطالبی در یک وبلاگ گمنام چیزی عوض نمی شود  پس ...

من اما بر این باور نیستم ؛ هرگاه به مسائل اجتماعی ، اقتصادی ، سیاسی وفرهنگی جامعه ام دقیق می شوم ومی خواهم ریشه نابسامانی های عمومی آن را بیابم ناخودآگاه به آموزش وپرورش می رسم منظور من ازآموزش وپروش سیستمی است که درآن معلم ودانش آموز ،کتاب و مدرسه درکنار اولیای دانش آموزان ،برنامه های رسمی وغیر رسمی را اجرامی کنند ، روندی که از کودکستان شروع می شود ودرانتها به پایان دوره متوسطه می رسد وآنگاه که دانش آموزی به دانشگاه راه می یابد آنچه می توانسته است بشود شده است شاید هم او را آنگونه که می خواسته اند قالب گیری کرده اند این که آیا این قالب گیری درست است یانه بحث من نیست البته تربیت، قالبی نیست وهرکودکی در فطرتش ذات بالقوه ای دارد که فقط می توان همان بشود ولی رفتارهای قالبی می تواند اورا بدانجا رهنمون شود که نه آن نیروی بالقوه شود ونه آن موجود قالبی از پیش طراحی شده .

روزگار ما روزگار نظردادن همه افراد در همه زمینه هاست بخصوص درباره ما ایرانیان که به « همه چیز دانی » شهره ایم !تاکنون از چند نفر درباره مطلبی چیزی پرسیده اید که بگوید در این زمینه اطلاعی ندارد یا صاحبنظر نیست !؟ به نظرمی رسد وقتی پدیده ای آنقدر عمومی شد که درسطح بدیهیات قرار گرفت هرکس به خود جرأت می دهد درآن زمینه نظربدهد از این زمره می توان به آب وهوا، تربیت کودک ، فوتبال ، سیاست ، وآموزش وپرورش اشاره کرد .

روزگاری به دلیل نزدیکی بیشتر بامسائل آموزش وپرورش درگیر کاراجرایی بودم ومی دانستم درنظام آموزش وپرورش چه خبر است در آن زمان اگر چه ممکن است درجایی اشتباه کرده باشم اما کوشیدم از دایره انصاف خارج نشوم وهمواره برای استدلالهایم دلایلی منطقی وعلمی بیابم وامروز که به صف اول آموزش آمده ام باز همان دیدگاه را دارم اگرچه ممکن است بسیاری این دیدگاهها را نپسندند وگروهی دیگر با نظرات تشویق آمیز تحسینم کنند اما اعتراف می کنم که نه آن نظرات تند افراطی ونه این دیدگاههای مشوق هیچکدام مرا از نوشتن نظرات تازه درباب آموزش وپرورش باز نداشته است چراکه معتقدم هیچ جامعه ای نمی تواند از آموزش وپرورش کشورش جلوتر باشد اگر امروز جامعه ما از بی نظمی، کمبود دانش وآگاهی عمومی (منظورم محفوظات ذهنی نیست ) ، ناتوانی تحمل نظرات مخالف ،برآشفتگی در شنیدن نظر دیگران ، سطحی نگری و.. در رنج است کدام نهاد موثرتر از آموزش وپرورش می توان یافت که بتواند این نقیصه های اساسی را درمانگر باشدبا این توضیح که سهم نهادهای تاثیر گذار دیگر ودر رأس آن خانواده را محفوظ نگاه خواهیم داشت .

آری من از آموزش وپرورش نوشته ام و بر این باورم که ریشه همه مصیبت ها را در این نهاد می توان یافت مشکلاتی که با تغییر وزیر آموزش وپرورش ، رئیس یک اداره ، عوض کردن مدیر یک یاچندمدرسه،تغییر یک یا حتا تمام کتاب های  درسی ،عوض کردن آیین نامه امتحانات ، ممنوع کردن اخذ وجه درهنگام ثبت نام وجزآن ، ساخت مدارس جدید یا ممانعت از احداث آن ، افزایش حقوق معلمان و... تغییر چندانی نمی کنند چرا که این بنیاد بر شالوده هایی استوارشده که اهداف آن به صورت متناوب جابجا وحتا تغییر می کنند واین بدان می ماند که کسی بنایی را بر آّب بنیاد کند!!

من از آموزش وپرورش خواهم نوشت چرا که فرزندانم در مدارس همین کشور درس می خوانند ورفتارهای ارائه شده از طرف هرکسی که عنوان مسئول را یدک می کشد بر فرزندانم  اثر خواهند گذاشت حتا اگر آن مسئولان به ناحق درآن پست جای گرفته باشند .

من از آموزش وپرورش باز هم خواهم نوشت چراکه شهروندانی که باآنها سرو کار دارم باید رفتارهای متناسبی را یادبگیرند ودر ارتباط با من انجام دهند همچنان که من نیز مسئول انجام دادن این رفتارها هستم وچه نهادی مهم تر وبنیادی تر از آموزش وپرورش می توان یافت که دریک دوره طولانی تربیت نسل نوپای آینده ساز را برعهده داشته باشد؟

بر این باورم که اگر خانواده ها اثر تربیتی معلم و مدرسه را به نیکی می دانستند به آسانی تنها سرمایه زندگیشان را دراختیار مدارس گوناگون قرار نمی دادند وروی گفتار،رفتار وعملکرد معلمان ومدیران وسایر کارکنان مدارس حساب ویژه ای باز می کردند وشاید حتا حاضرنبودند فرزند خود را درمنطقه ای ثبت نام کنند که مثلا" فردی(استغفرالله) با دیدگاههای من در رأس آن قرار داشته باشد ،اینجامثل هرجای دیگر آخر دنیا نیست می شود جایی را یافت که دست کم این مشکلات را نداشته باشد بدان شرط که در پیدا کردن جای دیگر خطا نکنیم که جای خطرکردن نیست .

من از آموزش وپرورش می نویسم چراکه می دانم برخی از برنامه های اجراشده درمدارس ،صرفا نظر مسئول یاکارشناسی است که فکر می کند با اجرای فلان برنامه مورد نظرش، مشکلات آموزشی ، تربیتی ودینی دانش آموزان برطرف می شود وجالب آن که پس از اجرا نه تنها مشکلات کاهش نمی یابند که دربعضی موارد افزایش هم داشته اند . به انبوه برنامه های گوناگون آموزشی وتربیتی در این چند دهه توجه کنید تا به صحت وسقم گفتارم برسید .  

اخیرا" یکی از همکارانم توصیه کردند که از ریزشدن درمسائل آموزش وپرورش کناره بگیر ولی هرچه فکر می کنم می بینم نمی توانم !حتا اگر این نوشته ها دستمایه ای برای کسانی باشد که درکار اجراهستند باز هم من به خواسته ام رسیده ام بگذار اگر خیری در این نوشته ها هست به آنان برسد شاید آنان محتاج تر باشند .

باقی بقای شما