تازه از یک روز پرترافیک کاری برگشته ام می خواهم ناهارم را بخورم وکمی استراحت کنم شش ساعت تمام ایستاده ام ودرس داده ام  خستگی تمام وجودم را گرفته است ... ناهارم را می خورم ودراز می کشم هنوز پشت پلکهایم گرم نشده که صدای زنگ در را می شنوم در راباز می کنم جوانکی بلند بالا باشالی به کمر درخواست کمک دارد . سالهاست او را می بینم که آبرویش را کف دستش گذاشته وبه شغل شریف تکدّی مشغول است سالم به نظر می رسد دست کم در ظاهر. دست وپای سالمی دارد ، چشمانش تیز وتند است وگوشهایش خوب می شنوند...این که با این اندام وظاهر چرا گدایی می کند به روشنی مشخص نیست  اما این که من وامثال من در تشویق این جوان وصدها جوان دیگر به گدایی چه اندازه سهیم بوده ایم درخور دقت وتوجه است .

فرض کنید گدایی در یک روز درترمینال مسافربری با1000نفر برخوردکند واز  آنان کمک طلب نماید اگر  از این تعداد 500نفر به درخواستش جواب ندهند و500نفرباقیمانده هریک به طور میانگین 200تومان به وی کمک کنند جمع حاصله در یک روز 100هزارتومان خواهدبود! وچنانچه این شخص 25روز دریک ماه به این شغل شریف مشغول باشد 2میلیون و500هزارتومان درآمدخالص خواهد داشت درآمدی که هزینه های آب وبرق ، اجاره، مالیات و...راهم نخواهد داشت. کارگر بی پناهی که صبح زود قبل از بیدارشدن هرجنبنده ای از خواب بیدارمی شود وتاغروب جان می کند با کمال میل به این گدایان کمک می کند شاید بدان دلیل که ذخیره ای برای قبر وقیامتش باشد انگار کارکرد کمک به این افراد بیشتر جنبه بیمه وذخیره قبر وقیامت است تا شناخت درست ودستگیری از کسی که گرفتار مشکلی شده است .ماایرانیان آنقدر در این زمینه ایثارگریم که افرادبی بضاعتی از دیگر کشورها (همسایگان شرقی )برای دریافت ثوابهای ما به درب خانه هایمان مراجعه می کنند تاهم به آب ونانی برسند وهم مسلمانی را به بهشت رهنمون شوند .مانیز که از دنیا کامی ندیده ایم دست درجیبمان می کنیم تا مگر سرایی در آخرت به دست آوریم سرایی که همراه است با حوریانی بهشتی باوصفی که گفته اند ومی دانیم .

به نظر می رسد رفتار ما ایرانیان درترویج تکدّی گری در این سرزمین نقش اساسی دارد در روزگاری که ما زندگی می کنیم مجلس ،هرساله بودجه بسیاری را صرف تحت پوشش قرار دادن افراد بی پناه وبی سرپرست ونیز افراد ناتوان جسمی وذهنی می کند واین افراد اگرواقعا مشکلی در ادامه زندگی داشته باشند می توانند به دو نهاد کمیته امداد  وبهزیستی ونیز موسسات خیریه مراجعه نمایند .اما رفتار من وامثال من آنان را به دراز کردن دست پیش این وآن واداشته است تاجایی که قطع این روش برای آنان به چندین دلیل که فقط یکی از آنها اقتصادی است عملا" غیرممکن است .

معمولا به گدایان وبینوایان که ریزه خواران دیگرانند چندشاهی می دهیم وگمان می کنیم به آنها کمک کرده ایم ،نمی دانیم که با این کار، آنها را بدبخت تر ورشته گدایی را به گردنشان محکمتر می سازیم . چه خوب بود اگر حس اعتماد واستقلال را که در آنها به خواب رفته بیدار می کردیم و راه زندگی را پیش رویشان می گذاشتیم .«لردآویبوری»

دراشعار فارسی نیز آمده است که :

دستِ طلب چو می کنی پیش ِکسان دراز / پُل بسته ای که بگذری از آبروی خویش

نمی دانم با این نوشته تشویقتان کرده ام باچشمانی باز به مستمندان ونیازمندان واقعی کمک کنید ویا به گدایی ترغیبتان نموده ام! این چیزی است که «شما» می توانید قضاوت کنید وقضاوت شما برایم کافی است.