سالهاست محیط مدرسه راتجربه کرده ام از دنیای دانش آموزی تا دانشجویی وبعد مرحله آموزش ومعلمی. یادم به دوران دبستان وانگیزه دانش آموزان ومعلمانم که می افتد خودم می توانم برق شگفتی وشوق رادرچشمانم ببینم .اگر چه دوران راهنمایی ودبیرستانم بادوران جنگ هم زمان بود ، هیچگاه از انگیزه معلمان ودانش آموزان برای یاد دادن ویاد گرفتن کم نشد اما رفته رفته انگیزه ها کم شد هم برای معلمان وهم برای دانش آموزان .مهرماه رو به اتمام است ؛ به سیمای همکارانم که نگاه می کنم خستگی وبی انگیزگی را درچهره آنان به وضوح می بینم ؛چه کسی بی انگیزگی آنان راباید پاسخگوباشد؟به دانش آموزان که نگاه می کنم انگار با افرادی دل مُرده وبی انگیزه روبه رو هستم انگار برای دانش آموزان نه فردایی متصور است ونه آینده ای .فکر نکنید دارم بذرناامیدی می پراکنم نه ؛ اگر هم اینگونه باشد قصد این کاررا نداشته ام اما اگر برای فردا روز این سرزمین به دنبال طلوع نوری امیدوارکننده می گردیم با این نا امیدی شاید به جایی نرسیم . ضعیف ترین وزیرکابینه اگر وزیرآموزش وپرورش نباشد بی شک یکی از بی انگیزه ترین وزیران کابینه هم اوست وهرسال دریغ از پارسال .

یاد ترانه ای افتادم که نمی دانم چه کسی وکجا خوانده است ومن کجاشنیده ام ولی وصف الحال این نوشتاراست وآن این که:

سال سال این چندسال /امسال پارسال پیرارسال /هرسال می گیم دریغ از پارسال