دنیای ما آکنده از امید وناامیدی است در ارتباطات روزمره گاهی از دست هم می رنجیم وبعد یادمان می رود که انگار از هم دلخوریم دردنیای حقیقی می توانیم نگاه ، قیافه یا ژست ، طرز بیانِ کلمات و..را درکنار هم بگذاریم ودرباره نوع رفتار دیگران قضاوت کنیم واگر یادگرفته باشیم می توانیم از گوینده تقاضاکنیم جمله ای راکه به کار برده توضیح دهد ویا درباره نوع برخوردش اورا آگاه کنیم وگاهی دیگران آگاهش سازند ....

اینها همه مربوط به دنیای حقیقی است؛ اما دنیای مجازی دنیای دیگری است در این فضای مجازی باکلمات وگاهی با تصاویر وشکلک ها سر و کار داریم وبخش عمده داوری های  ما در باره دیگران براساس همین نوشته ها،تصاویر ونمادهاست؛ گاه دوستانی از نوشته های ما دلگیر می شوند وگاه کسانی چنان به وجد می آیند که انگار پس از سالها کسی توانسته حرف دل آنها رابزند .من امّا بر این باورم که دنیای مجازی نیز مثل دنیای حقیقی است اگر از دست کسی دلگیر شدیم ، اگر نوشته ای ما را رنجاند ، اگر از تصویری دلخورشدیم واگر نظری را خواندیم که با اعتقادات وباورهایمان هماهنگ نبود شاید بهتر آن باشد که از نویسنده توضیح بیشتری بخواهیم وشتابزده قضاوت نکنیم .اینترنت دریچه ورود به دنیای مجازی است وبرای آن است که نیازی را از جامعه بشری برطرف کند این نیاز می تواندپیداکردن مطلب ، ارسال پیام، دریافت خبر و...باشد اما جانمایه همه اینها « گسترش دایره دوستی هاست» واگر این دنیای پر رمز و راز ،دوستی های پاک وبی آلایش را گسترش دهد ، به پیوند بیشتر انسانها کمک نماید و...هم ارزش با دنیای حقیقی است .بیایید اگر از هم رنجیدیم ، اگر از واژه ای دلخورشدیم ، اگر تصویری روحمان را آزرد واگر آنچه را می خواستیم نیافتیم ،ریشه راتیشه نزنیم ودوستی ها را همچنان آبیاری کنیم که دو روز دنیا به آن نیرزد که آزرده شود دلی .

دنیا نیرزد آن که پریشان کنی دلی

زنهار بد مکن که نکردست عاقلی

تا شما چه فکر کنید........