درفرهنگ فارسی معین زیر واژه جشن آمده است : محفل نشاط، ضیافت ومهمانی، سور وسرور وشادی .

گویند ایرانیان جشن های مردمی بسیاری داشته اند ونیز آن که روزها در ایران باستان نام مخصوص داشته وهرگاه نام روز با نام ماه یکسان می شد جشنی برپا می گردید تاشادمانی مردم باهمگان تقسیم شود وافراد در روابطی رو در رو وچهره به چهره درمحفلی سرشار از مهربانی شادمانی کنند وبرای فردا، روحیه وتوانی مضاعف بیابند

در فرهنگ گذشته این مرز وبوم به جشن ،بیش از سوک توجه شده است وجز سوک سیاوش که فلسفه وجودی آن هم ترویج نوحه سرایی واندوه وماتم نیست به سوک مهم دیگری برنمی خوریم .

جشن ها وآیین های مردمی درهر سرزمین ریشه درباورها ، اعتقادات ، نوع زندگی ، وضعیت اقلیمی وجغرافیایی، نوع محصولات و.. دارد ونمی شود با دستور وفرمان آنها را افزایش داد یا از رشد وگسترش آنها جلوگیری نمود .درسالهای اولیه پس از انقلاب اسلامی که روحیه مذهبی انقلابیون ، گاه از رهبران انقلاب پیشی می گرفت اسامی ایرانی از بسیاری از تابلوها، سربرگ نامه ها ، بانک ها ، نقاط جغرافیایی ، شهرها ونقشه ها حذف گردید وجای آنها کلمات عربی جایگزین شد برای نمونه می توان از تغییر نام چاههای نفتی ایرانی درخلیج فارس نام برد که به اسامی شخصیت های اسلامی که عربی بودند تغییر یافت .از سویی دیگر انکار گذشته دربرنامه های درسی مدارس جلوه گر شد وتاریخ این مرز وبوم سراسر بیداد وظلم وغارتگری وسیاهی به آیندگان عرضه شد ونتیجه این شد که نوجوان ما گذشته خود را سرشار از آشوب وبی هویتی دانست وامروز از بحران هویت در رنج است .چنان که می دانیم هویت در پاسخ به سئوال « من کیستم » شکل می گیرد ، هیچکس نیست که بدون دریافت گذشته بتواند به درک درستی از آینده دست یابد . وقتی انکار گذشته وتوجه نکردن بر آداب درست پیشینیان اخلاق عمومی جامعه شود نباید از نسل آینده انتظار داشت تابرشانه های پیشینیان بایستد وبه آینده بنگرد دیشب یلدا بود ومردم با داشته های اندکشان ، با تهیه آجیل ومیوه،بزمی خانوادگی داشتند ودرکنار هم شادمانی کردند ، شادمانی ای که امروز بیش از هر زمان دیگری به آن نیازمندیم ؛ اگر صنعتی شدن غرب باعث سردی روابط شده است وما درپی صنعتی شدن هستیم وظاهرا چاره ای جز این نداریم ناچار باید بیندیشیم که مردمانمان به سردی روابط دچار نشوند واین میسر وممکن نیست جز با تایید کردن آنچه به عنوان هویت گذشته این مرز وبوم بر مردم این سرزمین رفته واز آن به تاریخ اجتماعی و دریک کلام« فرهنگ » یاد می کنیم . البته نباید از نظر دور داشت که بعضی از نمادها وزمینه های فرهنگی گذشته ممکن است امروز قابل اجرا نباشند ویا نشود از انجام امروزی آنها دفاعی منطقی داشت اما آنچه هست فرهنگ هر کشور آمیخته با زشتی ها وزیبایی هایی است که می شود زیبایی هایش را شناخت وبرای درمان برخی از مشکلات اجتماعی بکار بست . اگر در انجام این موارد لااقل تعادل را رعایت کرده بودیم امروز ناگزیر نمی شدیم برای اثبات ایرانی بودن خلیج فارس به هر مستمسکی چنگ بزنیم وبه هر محکمه ای شکایت ببریم شاید خیلی زودتر از اینها باید در می یافتیم که باید نام خودروهای ملی مان را سمند وسورن وتندر بگذاریم واز اشاعه این نامها که تاریخی را( باهمه موارد مثبت ومنفی ) به همراه دارند شادمان شویم . بدسلیقگی در دفاع از گذشته که با ردکردن همه مظاهر گذشتگان همراه شده نتوانسته است جشن ها وآیین های ایرانیان را به فراموشی سپارد چنانکه سال به سال استقبال از برگزاری جشن های یلدا آن هم به صورت خانوادگی افزایش می یابد ووجود عناصر شادی بخش بیش از گذشته در جامعه احساس می شود.

امیدوارم یلدا خوش گذشته باشد .