آدمی موجودی ضعیف است که درمقایسه با سایر جانداران از غریزه کمتری برخوردار است ولی می تواند این ضعف را با «آموزش » چبران کند، یک لاک پشت بعد از صدسال می داند آنچه را نیاز دارد وچیزهایی که می داند همانهایی هستند که در یکسالگی می دانست اما آدمی اینگونه نیست .

تهیه غذا

       ساخت خانه

            تهیه لباس وطرز پوشیدن آن

                             آداب غذا خوردن

                                      زبانی که باآن تکلم می کند

                                                          آداب صحبت کردن

                                                                انتقاد کردن وانتقاد پذیری

                                                            منطقی فکر کردن (تفکر منطقی )

و دهها مقوله وموضوع دیگر فقط وتنها از راه «آموزش » به آدمی یاد داده می شود . این آموزش را باید در خانواده ، مدرسه ، رسانه ها ، مسجد و... آموخت . آیا با وضع کنونی این نهادها یا بخش های جامعه( خانواده ، مدرسه و..) می توان به آموزش اصولی کودکان امیدواربود؟ آیا انتظار برخورد منطقی و برقراری ارتباط کلامی صحیح از شهروندان جامعه که یکی از آنها خود ما هستیم درخواستی براساس منطق واستدلال است یا خواهشی است که همه منتظر ظهورش هستند وکسی هم کاری نمی کند؟ چه باید کرد ؟