فرصتی دست داد تا برای گشت وگذاری یک روزه راهی سرچشمه های زاینده رود ودشت لاله های واژگون شویم ، راه چندان طولانی نبود صبحانه را درچشمه پیر غار بودیم وبلافاصله راهی دشت لاله شدیم به دلیل کاهش بارندگی طراوت همیشگی لاله های واژگون رخت بربسته بود وفقط سبزی بوته ها و پژمردگی گل ها را می شد دید آنچه بیش ازنبودِ لاله های سرخ قابل تامل بود، نبودِ فرهنگِ استفاده از محیط ومنابع طبیعی بود، گیریم که نارسایی هایی در خدمات رسانی به مردم وجود دارد که دارد ، گیریم که ضعف مدیریت بعضی مدیران نیاز به اثبات ندارد ، گیریم که مشکلات عدیده ای که داریم بعضی به دلیل کارشکنی قدرتهای داخلی وخارجی است ، گیریم که گرانی ،تورم وافزایش سرسام آور ارزاق عمومی مسئله ای غیرقابل انکار است ولی بعضی مسئولان انکارش می کنند ، گیریم به نیازهای اساسی نسل نوپای انقلاب مثل نگاه ویژه به آموزش وپرورش ، تفریح و ورزش و.. توجهی نمی شود وخیلی موارد دیگر... می توان به جرات گفت کندن لاله های وحشی وافتادن به جان طبیعت بابیل وکلنگ برای خارج کردن پیاز لاله ها وموسیر به هیچ یک از موارد بالا ربطی ندارد در این طبیعت گردی ، رفتار ناشیانه بعضی از هموطنان، روان هرشاهدِ منصفی را می آزُرد راستی چه زمانی قرار است این مسائل درست شود ؟ این هم از ضعف مسئولان است یا ..؟ آیا می شود ومی توان برای هر گردشگری یک نگهبان ومحیط بان اختصاص داد ؟ آیا راه دیگری وجود دارد ؟ آیا آینده بهتر از امروز است وخیلی آیاهای دیگر . براستی که از ماست که برماست ؛ مغزم دارد سوت می کشد.

پی نوشت :

گویند روزی ملانصرالدین برای فروش خرش به محله خرفروشان رفت وخر رافروخت درحال شمردن پول هایش بود که ازصدای چاروادار دلگیر شد زیرا از خوبی خر ملا چنان تعریف می کرد که مشتریان بی شماری برای خریدنش جمع شده بودند ، ملا به خود گفت اگر چنین است چراخودم نخرم؟ وبدین ترتیب خر خود را باقیمتی افزون از آنچه فرخته بود بخرید وبه خانه آمد وداستان را برای زن تعریف کرد زن گفت قصه من شنیدنی تر است زیرا بعد از رفتن توشیر فروش آمد وچون پول نداشتم ناچار النگوهایم را درترازویش نهادم ومعادل وزنش شیر گرفتم ملا گفت : آفرین، تو از داخل ومن از بیرون برای ساختن زندگی مرفهی تلاش می کنیم تاببینیم فردا چه می شود .