اوریانا فالاچی که با بسیاری از شخصیت های مهم جهان مصاحبه کرده است در یک مصاحبه از وینستون چرچیل سوال می کندکه:
آقای نخست وزیر، شما چرا برای ایجاد یک دولت استعماری و دست نشانده به آنسوی اقیانوس هند می روید و دولت هند شرقی را بوجود می آورید،اما این کاررا نمی توانیددر بیخ گوش خودتان یعنی در ایرلند که سالهاست با شما در جنگ و ستیز است انجام دهید؟
وینستون چرچیل بعد از اندکی تامل پاسخ می دهد:
برای انجام این کار به دو ابزار مهم احتیاج هست که این دوابزار مهم رادرایرلند دراختیار نداریم!
خبرنگار سوال می کند این دوابزار چیست؟ چرچیل در پاسخ می گوید:

«  اکثریت نادان واقلیت خائن  »

اسامی نامزدهای نمایندگی دوره ی نهم مجلس شورای اسلامی در شهرستان لنجان به ترتیب الفبایی:

1-ابراهیم ادیبی

 2-علی نقی امیری

3-محمدباتوانی

4-سیدمسعودحسینی

5-فضل الله دهقانی

6-حسین رجایی ریزی

7-احمد علی سلطانی

8-سیدولی الله شهیدی ریزی

9-محمدجوادشیری

10-یزدان طاهری ریزی

11-محسن کوهکن ریزی

12-مجید منصوری بیدکانی

13-سید جواد موسوی زاده

14-کیانوش نعمتی

15-حبیب الله وفایی

16-قدرت الله هادی

هرشهرستان برای خود منافعی دارد،منافعی که به همه افراد آن شهرستان مربوط می شود ودرکوتاه مدت وبلندمدت،سود وزیانش به همه افراد آن جامعه می رسد ؛باکمی دقت می توان «منافع ملی»را درهرشهرستان ومنطقه پیداکرد ودر باره آنها بیشتر اندیشه نمود

یکی از دلایل انتخاب نماینده برای مجلس شورای اسلامی،شورای اسلامی شهر و...دفاع از این «منافع ملی»است این درست است که نگاه یک نماینده باید معطوف به کل کشور وهمه ملت باشد اما وقتی سیستم اداری کشور به گونه ای نیست که نماینده فقط به قانون گذاری بپردازد وخود رادرگیر مسائل اجرایی نکند موضوع وضعیت دیگری پیدامی کند از نگاهی دیگر،شهرستانها هم بخشی از پیکره بزرگ کشور هستند از این رو گاهی ممکن است مساله یامشکلی به یک شهرستان خاص مربوط شود در این صورت مردم انتظاردارند مسائلشان بانگاه ویژه از طرف نماینده آنان طرح وپیگیری شود چراکه درغیر این صورت انتخاب نماینده از شهرستانها توجیهی ندارد ومی شود  نمایندگانی را از اصناف مختلف به نمایندگی برگزیدتابرای کل کشور به قانون گذاری بپردازند!

 شهرستان ما«لنجان»باتوجه به قرارگرفتن درجوار ذوب آهن(کارخانه ای که توسط روسها بدون توجه به معیارهای زیست محیطی قد برافراشت وقرار بود از ادامه پیشروی روستاها وشهرها به محدوده این کارخانه جلوگیری کند)قرار گرفته است. درکنار این صنعت عظیم،صنایع کوچک وبزرگ دیگری قراردارندکه هریک درانتشارآلاینده ها دست کمی از ذوب آهن ندارند،آْلودگی محیط زیست(آّب،خاک،هوا)مهم ترین مشکل خاص شهرستان لنجان است که رفع ویادست کم کاهش اثرات منفی آن تلاش منسجم وپیگیر را طلب می کند.کنترل این آلایندگی ها امکان پذیر نیست مگر با مدیریت منسجم منطقه ووجود نماینده ای که بتواند این موضوع را باجدیت پیگیری کند.این که آیا مدیریت شهرستان درسالهای قبل  توانسته است موضوع آلایندگی ها را باجدیت دنبال کندواقداماتی که نمایندگان دوره های قبلی مجلس دراین زمینه انجام انجام داده اند به نتایج مطلوبی رسیده است یانه موضوعی است که نیاز به پرسش وتحقیق بیشتری دارد .

اشتغال،مهاجرت و جهش ناگهانی جمعیت ،اختلاط فرهنگها،مشکل مسکن،خشکسالی ، و...از دیگر مشکلات منطقه ما هستند .

اکنون که نامزدهای نمایندگی مجلس شورای اسلامی خود را برای انتخاب درمعرض داوری ما مردم قرار داده اند باید با دید واقع بینانه ،فارغ از تعصب های قومی،محلی،جناحی وحزبی، وباتوجه به کارنامه قبلی و وعده ووعیدهای پیشین افراد،چگونگی انتصاب مدیران و...به قضاوت درباره افراد به صحنه آمده بپردازیم و درکنار«منافع ملی»کشور به«منافع ملی»شهرستان که تابعی از«منافع ملی»کشور است بیندیشیم .

ما مشکلات بی شماری داریم باید برای درمان این مشکلات  بیشتر بیندیشیم ودرانتخاب خود بیش از پیش دقت کنیم.

اگر کسی بگوید تاکنون دروغ نگفته است «دروغ گفته است»!! اما دروغ هم مثل خیلی دیگر از احتیاجات روزمره اجتماع ما انواع و اقسام دارد؛ از عادی وشاخدارش که بگذریم انواع دیگرش اینها هستند :

نوع اول دروغ: من دروغ می گویم. من می دانم که دروغ می گویم. ولی شما نمی دانید که من دروغ می گویم.
این یک دروغ طبیعی است که در همه ی کشورها هم همین طور است.
نوع دوم دروغ: من دروغ می گویم.من می دانم که دروغ می گویم. شما هم می دانید که من دروغ می گویم
این دروغ هم قابل هضم است.
نوع سوم دروغ: من دروغ می گویم. من می دانم که دروغ می گویم. شما هم می دانید که من دروغ می گویم. من هم می دانم که شما هم می دانید که من دروغ می گویم !!!
این احمقانه ترین نوع دروغ است.دروغی که همه می دانند و کسی را فریب نمی دهد و فقط گوینده را مفتضح می کند و مردم را عصبانی!

ولی ازاین نوع دروغ مفتضحانه تر و احمقانه تر هم وجود دارد:
نوع چهارم دروغ این است که: من دروغ می گویم ومی دانم که دروغ می گویم. شما هم می دانید که من دروغ می گویم. من هم می دانم که شما می دانید که من دروغ می گویم. شما هم می دانید که من هم می دانم که شما هم می دانید که من دروغ می گویم !!!!

هنگامی که در اواسط قرن 18 میلادی دوچرخه اختراع شد ، مردم اروپا که با پدیده ای جدید و عجیب مواجه بودند ، آن را ماشین اجنه می دانستند و استدلال می کردند که اگر غیر از این است چگونه می تواند بر روی دو چرخ ثابت بماند و بدان سرعت شگفت انگیز(!)حرکت کند.
آنها در آن زمان هرگز گمان نمی بردند که در روزگاری نه چندان دور ، حتی کودکان نیز بر زین دوچرخه ها خواهند تاخت و دوچرخه سواری به یکی از رشته های مسابقان المپیک تبدیل می شود.

فناوری ترسی ، در غرب و سپس در جهان ، در گذر زمان رو به افول گذاشت اما هرگز به صفر نرسید و گاه حتی به دغدغه حاکمان نیز بدل شد کما این که در اوایل سده جاری شمسی ، استفاده از رادیو در منازل ممنوع بود و تنها افرادی می توانستند از آن استفاده کنند که از شهربانی مجوز بگیرند.

فناوری ویدئو نیز در بدو ورود خود به ایران با نگاه های سلبی و سیاست های دفعی مواجه شد و چه پرونده ها که در محاکم برای دارندگان این دستگاه پخش فیلم تشکیل نشد! اما سرانجام مسوولان دریافتند که راه مقابله با ویدئو ، نه "بگیر و ببند" که برعکس ، تولید انبوه محصولات ویدئویی است تا مردم در استفاده از محصولات متنوع تولیدی ، مخیر باشند.

ماهواره هم از جمله مقولاتی است که مسوولان به این نتیجه رسیده اند که راه مقابله با آن ، راه اندازی شبکه های متنوع تلویزیونی است . البته هنوز هم نگاه و سیاست قدیمی "برخورد" در این عرصه وجود دارد و برنامه های تلویزیونی رقیب برای آن ، هنوز به ایده آل ها فاصله دارند. مسوولان دریافته اند که به فرض که اکنون بتوانند همه دیش ها را از همه پشت بام ها جمع کنند ، در آینده که رشد فناوری ، تلویوزیون ها را بی نیاز از دیش خواهد کرد ، باز به نقطه صفر بر خواهند گشت و لذا باید سیاست های هوشمندانه تری را در پیش بگیرند.
اینترنت نیز نسبت به سایر فناوری های رسانه ای ، جدیدتر است و لذا هنوز برخی نتوانسته اند خود را با تحولات آن همگام کنند. نوع نگاه مسوولان به مقوله اینترنت هم باید اصلاح شود. اینترنت مانند هر پدیده تکنولوژیک دیگر ، می تواند در جهت مثبت و منفی به کار گرفته شود کما این که در خبرها داشتیم که القاعده از طریق اینترنت برخی آموزش های تروریستی و حتی نحوه ساختن بمب های دست ساز را ارائه می کرد ولی در عین حال ، می دانیم که هم اکنون بسیاری از جراحان روزآمد جهان ، قبل از رفتن به اتاق عمل ، سری به اینترنت و سایت های تخصصی می زنند تا ببینند آخرین دستاوردهای علمی درباره عملی که می خواهند انجام دهند چیست.

اما در ایران ، برخی مسوولان که نتوانسته اند با فناوری روز پیش بروند ، به جای آن که سرعت خود را بالا ببرند ، سرعت اینترنت را پایین می آورند و این موضوع را گاه حتی با مسائل سیاسی و امنیتی توجیه می کنند حال آن که هیچ چیز به اندازه "نارضایتی تراشی" به ویژه در میان جوانان و تحصیل کردگان ، برای امنیت ملی و منافع نظام ، امنیت زدا نیست ؛ ارائه یک اینترنت پرسرعت و دلنواز و بی دردسر ، حتماً می تواند در افزایش میزان رضایتمندی عمومی مؤثر باشد.

اگر مسوولان ، وظایف خود را به درستی انجام دهند و رضایت عمومی را جلب کنند و اعتماد متقابل با مردم ایجاد کنند ، نه بمب و موشک و نه ماهواره بی پارازیت و اینترنت بی فیلتر ، نمی توانند کوچک ترین خدشه ای به بنیان های سیاسی و اجتماعی کشور وارد آورند. شأن و شکوه نظام برآمده از اراده ملت ، فراتر از این مسائل است.