یکم :

خداحافظ جام جهانی ...خداحافظ علی دایی ! اینها جملات گزارشگر مسابقات جام جهانی بود که ناکامی تیم ملی ایران را به یک نفر منتسب می کرد!! انگار بقیه بی گناه بودند فرهنگ ما قهرمان ساز ومظلوم نماست دراین فرهنگ فقط شمر وامام حسین دیده می شوند و از حُربن یزید ریاحی که نه شمر بود ونه امام حسین خبری نیست حتی نقش او در تعزیه ها کم رنگ تر از نقش های سیاه وسفید است .

دویّم :

چندی پیش گزارشگر تلویزیون از مردم عادی کوچه وبازار می پرسید "به نظر شما مربی خارجی برای تیم ملی فوتبال بهتر است یا مربی داخلی " وجالب آن بود که همه نظر می دادند ، شاید کسانی هم نظر نداده باشند اما از آنجا که باید نظر می دادند ،جمله "من نظری ندارم" یا " ازکارشناسان بپرسید " این عده هم پخش نشد تا بی طرفی صدا وسیما اثبات شود! . راستی چرا ما درباره همه چیز، آری همه چیز ،کارشناسیم؟ فوتبال که جای خود دارد؛ کدام سئوال است که بپرسیم یابپرسند  وهرکس نسخه شفابخشی برایش نپیچد ؟ کدام ؟خودمان از این دایره بیرون هستیم ؟

سیُّم:

ما ملت خوش استقبال وبد بدرقه ای هستیم ، علی دایی برای ما افتخارات زیادی کسب کرده است ، توقع تشنه ملت ما برای پیروزی در رقابت های جام جهانی ودر گام نخست ، راهیابی به این رویداد بزرگ هنوز سیراب نشده است وشاید به دلیل بی برنامگی ها و... ونیز عقب ماندن از رقیبان توفیقی به دست نیاید در آن صورت با علی دایی وافتخاراتش چه می کنیم ؟آیا در آن صورت نیز خداحافظ مربیگری تیم ملی وخداحافظ علی دایی را دوباره خواهیم شنید؟

پی نوشت:

دایی گفت : این خواست خدا بوده که من سرمربی تیم ملی شوم .خب اگر اسم ایشان دربین مربیان احتمالی نبوده جز خواست خدا چه احتمال دیگری برای این گزینش می توان یافت ؟