حالا من شهري ام اما دلم براي خلوت و دنج بودن روزگار گذشته ي آبادي ام تنگ مي شود . دوست دارم نسل هرچه موتورسيکلت و ماشين هست منقرض شود . اگرچه ممکن است برخي بگويند که خوب شد که آن روزگار گذشت چون چيزي جز بدبختي درخود نداشت اما هرچه بود همه تقريبا يک جور بودند ويک جور زندگي مي کردند . خوراکشان تقريبا يکي بود . بيماري هاي ناشناخته کمتر به سراغشان مي آمد . زندگي ساده و بي آلايش بود . کسي درفکر تعويض ماشينش با مدلي بالاتر نبود و خانه ي چند صدميليوني کسي چشم آدم ها را به خود خيره نمي کرد تا هي آه وافسوس بخورند و خود را نفرين کنند .

کاش در روستايي با آب وهوايي خوش ودلي خرم مي زيستم و دلم از اين همه زياده خواهي درامان بود .