تويي زيباتر از خورشيد زيبايم،
تويي والاترين مهمان دنيايم که دنيا بي تو چيزي چون تورا کم داشت
وقتي تو را من آفريدم بر خودم احسنت ميگفتم مگر آيا کسي هم با خدايش قهر ميگردد؟
هزاران توبه ات را گرچه بشکستي؛ ببينم من تورا از درگهم راندم؟
که ميترساندت از من؟
رها کن آن خداي دور؟! آن نامهربان معبود. آن مخلوق خود را
اين منم پروردگار مهربانت. خالقت. اينک صدايم کن مرا. با قطره ي اشکي
به پيش آور دو دست خالي خود را.
با زبان بسته ات کاري ندارم ليک غوغاي دل بشکسته ات را من شنيدم
غريب اين زمين خاکي ام. آيا عزيزم حاجتي داري؟
سهراب سپهري
