نظرات ياداشت نگاهي به جايگاه «زن» درشعر فارسي

+ دوست

كي گهـــر را قـدر او باشد كه خود درياست زن

يا ز‌دريايـــي كجـا آيـد دگـــــر دريا پـديـد

باز كـم باشد كه گويـي بحـر گـوهـرزاست زن

تا نشـانــي باشـد از اســــــــرار پنهــان بهشت

آشكــــــارا رحمتــــي از عــالـــم بالاست زن

نازنينـي كـوبه هـرجا عاشقـي را مظهـر است

روح پــرور مــادري يا يار روح افــزاست زن

عقل تاج پادشاهي داد بر سلــــــــــطان عشق

عشــق فرمان داد بر هـــندوي جان مولاست زن

دست او مي گيــرد از آئينــه دلهــــــا غبــار

زنــــدگي را در نگاه همسـرش معنـاست زن

در زلال زمــزم عشقـش بشـويـد شــــــوي را

نيست گر جان آفرين حقّا كه جان بخشاست زن

شـاخـه سبـز و گـل زيبـا بـه هـــــم زيبـاترند

شاخـه سبـز است مـرد و آن گـل زيبـاست زن

پيش دانا در شـــــرافت مرد و زن را فرق نيست

زانكه در اصل از زنان مائيـم و باز از ماست زن

گفت پيغمبر كــه جنت زيــر پاي مــــادر است

در كــداميـن مـكتب دنيـا چنيـن والاست زن

نيز فرموده است نادان چـــــيره برزن مي شود

وانگهي از دلــــــــربايي چيره بر داناست زن

همچو خورشــــيدي که فيضش قابل انکار نيست

ســـــر تـکوين فـلک انـسـيه حــــوراست زن

اشك زينب چيـــــزي از خون برادر كـم نـداشت

پاســـدار نهضت خونيـــن عاشــــوراست زن

نغمـه‌اي شيريـن تـر از لا لا نمي دانـــــــــد حنيف

پيــش ايـن صـــرّاف كنــز لـؤلـؤ لالاست زن