شادی پیمان یوسفی از گل دوم قطر در جریان بازی ایران و قطر نیز از لحظات نادر و البته مضحک تاریخ پرسوتی گزارشگری فوتبال در ایران بود!
سال ها پیش تیم های ملی ایران و بحرین به مصاف یکدیگر رفتند و تیم ملی فوتبال کشورمان، در حالی که امکان تعیین سرنوشت خود رادر اختیار داشت، در بازی ای ضعیف و سرشار از ندانم کاری و ضعف روحی، مغلوب بحرین شد و امکان صعود به جام جهانی 2002 را از دست داد. از آن زمان به بعد، بحرین به عقده ای ملی برای خیلی از دوستداران فوتبال در ایران بدل شده است.
بسیاری از ما، هر چند وقت یکبار یاد و خاطره آن زخم تاریخی را تازه می کنیم و نفرت و نفرین خود را نثار کشوری کوچک و حاشیه ای در قاره بزرگ آسیا می کنیم. چرا؟ چون بحرین مانع از صعود ما به جام جهانی شد.
البته ظاهراً درد و داغ کسانی که از فوتبال بی اهمیت بحرین متنفرند این است که چرا بحرینی ها با پرچم تیم ملی عربستان در ورزشگاه دور افتخار زدند. این انتقاد به بحرینی ها وارد است اما چرا ما یک بار هم که شده از خودمان نمی پرسیم که مقصر اصلی آن ماجرا که بود؟
بی تردید مقصر اصلی خود ما بودیم که با بازی ضعیفمان پرچم عربستان را به دست بحرینی ها دادیم. ما می توانستیم به راحتی از سد بحرین بگذریم و به جام جهانی برویم اما شچاعت و توان بازی مقتدرانه در زمین بحرین کوچک را نداشتیم و راهی مرحله پلی آف شدیم و بعد هم در برابر ایرلند، در ورزشگاه آزای، از دقیقه 70 علیه تیم ملی کشورمان شعار دادیم و از رسیدن به جام جهانی محروم شدیم.
حالا هر وقت که به یاد جام جهانی 2002 می افتیم، ضعف ها و رذیلت های خود را فراموش می کنیم . عقده هایمان را در بحر بحرین خالی می کنیم!

خودمان را صاحب بهترین فوتبال آسیا می دانیم ولی فراموش می کنیم که در برابر تیمی درجه 3 در قاره عقب مانده آسیا، نتوانستیم حتی یک مساوی کسب کنیم. فراموش می کنیم که در ورزشگاه آزادی، در یکی از مهمترین بازی های تاریخ فوتبال ایران، درست در لحظاتی که باید از تیم ملی کشورمان حمایت می کردیم، علیه تیم ملی شعار دادیم.

بحرینی ها که مانع از رسیدن ما به جام جهانی نشدند. آنها فقط با پرچم عربستان دور افتخار زدند تا غرور و تعصب جاهلی شان ارضا شود. این خود ما بودیم که نتوانستیم خوب بازی کنیم و مردانه حمایت کنیم.

ولی باید قبول کرد که گناهکاران نمی توانند دائماً در آینه بنگرند و به خودشان ناسزا بگویند. خودانتقادی کار سختی است! پس باید کسی را جست و او را هدف نفرت و بیزاری قرار داد؛ نفرتی که بخشی از آن بی تردید باید به سمت خود جماعت خاطی سرازیر شود اما چون این کار ناخوشایند است، پس همان به که به سمت بیگانه ای دشمن پنداشته شده، جاری شود.
اما بد نیست که لختی بیندیشیم عقده گشایی علیه کشور بی اهمیت و فوتبال بی کیفیت بحرین تا به کی قرار است ادامه یابد؟ و اصلاً آیا این کار در شان ما ایرانیان است؟
پیمان یوسفی چنان در ورطه این عقده گشایی تاریخی گرفتار آمده است که حتی از گل خوردن تیم ملی ایران خوشحال می شود چرا که این گل خورده در زمین خودی، موجب ناکامی تیم درجه چندم بحرین شده است!

نیک اگر بنگریم، درمی یابیم کسی که از گل خوردن تیم ملی کشورش خوشحال می شود، استعداد آن را دارد که با پرچم کشور دیگری نیز دور افتخار بزند!
بحرینی ها با پرچم عربستان دور افتخار زدند. گیرم که کارشان غلط بود. ولی آنها از گل خوردن تیم ملی خودشان که شادمان نشدند. آنها از پیروزی خودشان خوشحال بودند و در حرکتی سیاسی - قبیله ای، رفتاری ناجوانمردانه از خود بروز دادند اما هر چه کردند، با دمشان گردو نشکستند که آخ جون! تیم ملی ما گل خورد!
عقده گشایی پیمان یوسفی، نه با فرهنگ و اخلاق دینی تناسبی داشت و نه با روح بازی جوانمردانه منطبق بود. بین پیمان یوسفی شادمان از گل خوردن تیم ملی کشورش و بحرینی هایی که با پرچم عربستان دور افتخار زدند، فرق چندانی نیست. هر دو از رعایت جوانمردی و اصول اخلاقی فوتبال فاصله گرفتند؛ آن ها قد برافراشته در پیست ورزشگاه کشورشان و این یکی فرورفته در صندلی گزارشگری اش!