اين يک مبحث کاملا تخصصي است و اساتيد اين رشته بايستي نظر دهند . اما من فکر ميکنم از آن موقع تاکنون زبان پارسي با زبانهاي بيگانه آميخته است . بطور مثال :

فردوسي براي وصف و قيد واژه هاي ترکيبي کوتاهي مي آورد که اگر بخواهيم امروز معادل آن ها را به فارسي مرسوم بيابيم ناگريز از به کار بردن ترکيبات عربي هستيم: “به کردار” معادل به مثابه به حالت، به شيوه، به عملکرد:

به بالا به کردار آزاد سرو به رخ چون بهار و برفتن تذرو