من هم مانند دوست محترم که اظهار داشته بحث وسوال بسيار تخصصي است هم نظرم .در ادبيات شاخه ي گسترده اي به نام زبان شناسي وجود دارد .ولي به نظر کوتاه من اين حسن است وبايد اين موضوع جز افتخارات زبان پارسي باشد که توانسته در زبانهاي ديگر که گاه با اجبار وگاه نا خود اگاه به اوحمله ور شده اند هضم نشده است.گر چه عاريت گرفتن واژ ه گان از زبانهاي ديگر نيز جز امتياز يک زبان است .اميد است شما هم نظر تان همين جواب باشد وبتوانيد اديب بشويد

اين يک مبحث کاملا تخصصي است و اساتيد اين رشته بايستي نظر دهند . اما من فکر ميکنم از آن موقع تاکنون زبان پارسي با زبانهاي بيگانه آميخته است . بطور مثال :

فردوسي براي وصف و قيد واژه هاي ترکيبي کوتاهي مي آورد که اگر بخواهيم امروز معادل آن ها را به فارسي مرسوم بيابيم ناگريز از به کار بردن ترکيبات عربي هستيم: “به کردار” معادل به مثابه به حالت، به شيوه، به عملکرد:

به بالا به کردار آزاد سرو به رخ چون بهار و برفتن تذرو