حرفتونو قبول دارم و البته كمي هم مي خوام نقدش كنم.

اين درسته كه كارتون هايي كه شما نام برديد و من هم به اقتضاي كودكي ام همه شان را ديده ام بسيار مفيد و جالب بودند و از حق نبايد گذشت و با گذشت زمان و پيشرفت روزگار و صعود عصر تكنولوژي از قله هاي ترقي رسانه ناچاره ذهن انسان امروزي رو از عنفوان كودكي آشنا با علم و دانش روز هر چند اميخته با رگه هايي از خشونت كنه.

نمي دونم تجربه اش رو داشتيد يا نه اما من به خاطر اينكه نسل فاميلمون به شدت جوانن و بسيار در مواجهه با اين امر قرار گرفتم كه بچه ها ي 3-4 ساله گاهي اوقات آن چنان سوالات بزرگانه اي از مادراشون مي پرسن كه من شايد در سنين 10-12 سالگي اون مطلب به ذهنم خطور مي كرد.

به نظر من سرگرم كردن بچه ها با همون قصه هايي از قبيل سندباد و مسافر كوچولو و پسر شجاع و هادي و هدي نه تنها بد نيست خيلي هم خوبه ولي در كنارش ناچاريم از آشنا كردن كودكان با محيط اطراف.با خطر هايي كه ممكنه هر لحظه تهديدشون كنه و زندگي شون رو به كام نيستي بكشونه.

اگر امثال من و شما جنگ رو لمس كرديم به اقتضاي سنمون و فهميديم كه بدترين حادثه بشري جنگه . كودك من و شما بايد ياد بگيره كه جنگ بده و ظلم و نا حقي مذموم. بايد بفهمه هميشه هم روز گار گل و بلبل نيست. الزاما هميشه همه شاد نيستن.الزاما هميشه اوضاع بر وفق مراد نيست.و الزاما آخر كارتون ها همه با هم نمي ايستن يه جاي خوشگل و غش غش بخندن و به دايره از گوشه صفحه تلوزيون بياد و اون هارو محصور كنه.

مهر و محبت لازمه تربيت كودكه ولي شرط لازم براي اين كه كودك درك كنه كه داره محبت مي بينه و بايد محبت كنه اينه كه بفهمه در مقابل اين محبت و اين خير شري هم هست به نام ظلم به نام ستم و به نام بي عدالتي......