شرم و حيا تا حدي که باعث گمراهي و سر در گمي نوجوان نباشد ، مجاز است . اين واقعيت را هم بايد بپذيريم که آنان در سن فوق العاده حساسي هستند ومثل هر انسان ديگري نيازهاي طبيعي دارند .
طبق فرمايش شما افرادي در مدرسه براي دانش آموزان صحبت هايي کردند که اشکالات بسيار زيادي دارد . نمي دانم چرا هر کسي به خود اجازه مي دهد در مقام راهنما برآيد وقتي علم و آ گاهي کافي ندارد.
چرا از يک غريزه طبيعي يک احساس گناه بزرگ بوجود مي آوريم؟
همانطور که کودک در سن خاصي دندان در مي آورد ، حرف مي زند ، راه مي رود ..... به سن بلوغ مي رسد و نياز ها و شرايط خاص خودش را دارد . اگر نوجوان سوالها و چراهاي خود را با والدين خود بتواند مطرح کند ، کمتر به سراغ گروه همسن وسال خود خواهد رفت .
اميد وارم بتوانيم دوستان خوبي براي فرزندانمان باشيم .