غرب در دهه هاي اخير به استفاده بيشتر از زمان و عجله ولع داشت تا جايي که حتي مردم خود را به حذف زماني براي غذا خوردن ترغيب مي کرد و مردم زمان غذا خوردن را از خود دريغ مي داشتند تا آنجا که غذا خوردن سرپايي در مترو و اتوبوسي به عنوان رويکردي مثبت و نوعي فرهنگ استفاده مفيد از زمان تبليغ مي شد اما بعد از چندي غرب به پوچي و خلأ رسيد که در آن، مردم در منجلاب روزمرگي و افسردگي غرق مي شدند
ديري نپاييد روانشناسان غرب به اين نتيجه رسيدند که چيزي که عجله به فراموشي مي سپارد دل سپردن و لذت بردن از لحظه حال است. آري! حال؛ آينده زماني که براي رسيدنش عجله مي کردند
و حالا ما ايرانيان گو اينکه بايد همه چيز را از نو و خود تجربه کنيم پا بر جاي پاي کساني مي گذاريم که به اشتباهشان اقرار کرده اند. افسوس و صد افسوس!

ايرانيان فرهنگ هاي زيادي دارند اما فکر نمي کنم عجله مختص ما ايرانيان باشد، درست نيست؟