واقعا ديگه حوصله ندارم در مورد جايگاه موسيقي در ايران صحبت كنم نه من ونه هر كسي كه به نوعي دستي در موسيقي داره حوصله نداره. اما مي خواهم يه نظر كلي در مورد اين پست و پست قبلي بدهم.
آقاي حسامي همه ما مي دونيم چيزي كه در قرن ها كمترين تغيير را كرده فرهنگ ايراني بوده. هر ملتي با هر فرهنگي وارد ايران شد در نهايت ذوب اين فرهنگ شد. بله در اشكال تخت جمشيد و... زن برهنه اي وجود نداره و اين فرهنگ تا امروز در ايران وجود داره. اما همين اشكال، نقش زن را خيلي مهمتر از امروز نشون دادند. همين اشكال، موسيقي را خيلي بهتر از امروز نشون دادند. بخش اصلي هويت ما، فرهنگ ما موسيقي بوده. بخش بزرگي از دعاها و مراسم مذهبي ما، موسيقي به نام" گاث يا گاتا" بود. اين موسيقي و اين هويت كجاست؟ ما يك بخش بزرگ از موسيقي را ازش گرفتيم، بخشي كه خداوند در وجود زن ها قرار داد. "صداي زنانه". اين هويت و فرهنگ ماست؟ اگر صداي مرد نيم از بخش موسيقي صداي زن بخش ديگر موسيقي. چقدره اين فرهنگ و هويت را در گذشته جا گذاشتيم؟
زماني كه دوربين ابداع شد نقاشي يه تحول بزرگ پيدا كرد. نقاشان رئاليسم ديگه وقتشون را بري كشيدن عكس اشخاص و مناظر و... با نگاه گذشته نگذاشتند چون به اين اصل رسيدند كه دوربين بهتر مي تواند حقيقت را نشان دهد. همين دوربين امروز چطور مي تونه يه زن و مرد را تنها در زير يك سقف نشان بده؟ اين دوربين چطور مي تواند به تعدادي بازيگر هويت بدهد كه منه تماشاگر معناي درستي از اين تجمع با اسم خانواده داشته باشم؟ خانواده اولين دروغ سينماي ايران وقتي مادر خانواده حتي در رخت خواب هم روسري به سر دارد. پس بگذاريد به ديدگاه فرهنگي حداقل در موسيقي و سينماي غرب و آسياي دور احترام بگذارم. ما فرهنگمون را متلاشي كرديم و حالا از اين فرهنگ سوء استفاده مي كنيم كه گلشيفته اشتباه كرد چون در اشكال تخت جمشيد زن ها پوشيده اند اما نمي گيم در همين اشكال واجسام باقي مانده تخت جمشيد خوانندگان و نوازندگان زن وجو دارند.
ما بخش يزرگي از هويت و فرهنگمونا جا گذاشتيم. عكس گلشيفته يه كار شخصي بود و در مورد حرفه اش گرفته شده. كسي كه براي سينماي حرفه اي اون طرف را انتخاب مي شه تا در كنار بزرگاني چون دكابرو بازي كند و مي اين انتخاب را مي پذيره همه ي جوانب را در نظر مي گيره.
صحبت هام خيلي زياد اما سعي كردم مثلا خلاصه كنم از پر حرفيف معذرت مي خوام. از شما ممنونم
