• وبلاگ : حسام ســرا
  • يادداشت : بازي هايي كه باورها را مي سازند
  • نظرات : 0 خصوصي ، 5 عمومي
  • تسبیح دیجیتال

    نام:
    ايميل:
    سايت:
       
    متن پيام :
    حداکثر 2000 حرف
    كد امنيتي:
      
      
     
    گاهي با خود فکر ميکنم اگر ايرادات پرستشي در مردم ژاپن نبود بهترين مليت جهان بودند .واکنش شان بعد از زلزله ... عکس العملشان نسبت به رفع اختلافات از راه ريش سفيدي به جاي داوري اين همه پشت کار وصبر در حيطه ي اجتماعي و...
    واقعا تامل برانگيز است.
    اما در مورد روشهاي اموزشي و تربيت اجتماعي خودمان متاسفانه شديدا نزديک به باورهاي سرمايه داري و دور از تعاليم اسلامي!!
    ما کجا و "الجار ثم الدار کجا"!!
    پاسخ

    ممنون از پاسخ هايتان واقعيتش اين است كه روش هاي آموزشي وتربيتي ما نه به سرمايه داري شبيه است ونه به اسلامي ونه به مدل ژاپني اش! راستي آموزش رياضي درايران براساس كدام الگوي تربيتي ارائه مي شود ؟ اسلامي ؟ غربي ؟ ژاپني ويا... مي دانيم كه درآموزش تربيت هم وجود دارد اگر بخواهيم رك وراست حرف بزنيم ما دربسياري از موارد چيزي از الگو دراختيارنداريم مدل تربيتي ما شترگاوپلنگي است كه از همه جاي دنيا درارائه آن استفاده شده است بنابراين نه ما را به غرب مي رساند نه به ژاپن ونه به اتيوپي ولي شايد به ريگزارهاي تركستان برساند......
    + در باغ 
    درود استاد
    در بحث علوم اجتماعي و روابط اجتماعي اصلي وجود دادرد به عنوان (Proxemic Buble) حباب اجتماعي اين حباب به معناي حبابي که پوچ و بي معنا باشد نيست. حباب اجتماعي تشکيل شده از يک دايره ي مرکزي و چندين دايره ي بزرگتر مرحله به مرحلي ان را احاطه مي کند . ما ايرانيان از زمانهاي گذشته تا کنون از دايره کوچک مرکزي که کانون خانواده ي خودمان و حباب دومي که دوست و اشنايان خودمان است فراتر نرفته ايم و حول همين دو دايره زندگي مي کنيم يعني همه چيز را براي خود - خانواده و اطرافيان خود مي خواهيم در صورتي که کشورهاي پيشرفته کلان فکر کرده و به اين نتيجه رسيده اند که وقتي منافع دايره هاي بزرگتر که شامل اجتماع منافع اکثريت جامعه و به طور کلي فکرکردن کلان است را در نظر بگيرند بازخورد ان به دواير مرکزي نيز خواهد رسيد. بلند انديشي است که موجب ترقي و پيشرفت خواهد شد. اما افسوس که در جامعه ي ما .................


    سلام

    كاش فقط كاستي هايمان در امر اموزش در همين حيطه خلاصه بود!

    خنده داره! هر روز داريم افسوس فرهنگ مردم كشور هايي امثال ژاپن را ميخوريم! ولي چرا كسي فرياد "چه كنيم "بر نمياورد؟! واقعا چه بايد كرد؟ چرا شروع به تغيير نميكنيم؟ چرا يك ايراني تا لحظه ي مرگ هم گاها معني "من " را نميفهمد؟! درك نميكند؟! چرا تا لحظه ي مرگ هم "من" را باور نميكند؟! ولي در كشور هايي مثل ژاپن و غيره از لحظه ي ورود به مدرسه " من " به باور ميرسه؟

    چــــــــــــــــــــــــــــــــــرا؟ چرا به جاي پر بار كردن كتب و ارائه ي راهبرد در جهت پيشرفت فكري و فرهنگي دانش اموزان فقط رنگ و آب كتب درسي را تغيير ميدهيم و هر روز بي محتوي تر پيش ميرويم؟!

    واي از اين چرا ها كه تمام ناشدنيست!

    (اگر كه اندكي بي ربط با پست بود ببخشيد! حرفهايي بود كه بايد گفته ميشد)


    سلام دوست خوبم زياد خودتو ناراحت نكن

    ميان ماه من تا ماه گردون تفاوت از زمين تا آسمان است

    به وبلاگم سربزني خوشحال ميشم