يك نكته ديگر هم بگويم و ان اين است كه خيلي از ما در مقام منتقد اين نوشته ها را مي نويسيم اما اگر پستي يافتيم همين كارها را مي كنيم.اين مشكل هم با دوباره طرح كردنش ان هم در وبلاگ و اينترنت نه تنها كه حل نمي شود بلكه ان قدر ما مشكلات را بيان كرده ايم كه انگار قبحي ندارند.اقاي حسامي عزيز مي داني كه من بنا بر شرايطي با طيف زيادي از جوانان در ارتباطم انها نه تنها تملق و نامردي و خيانت را عيب نمي دانند بلكه حسن مي دانند.انها پا بند بودن به اخلاق را امل بودن مي دانند. وقتي برايشان از اين اخلاقيات حرف مي زنم به ريشم مي خندند انها مرا متعلق به عهد تيركمون سيمي مي دانند با ذكر هميتن اصطلاح انها دنيايشان بي اخلاقي را مي ژسندد و شما مي دانيد كه انها خيلي هستند.افسرده اند و مايوس و درمانده و از هر طرف كه مي روند و رفته اند جز به وحشتسرا نرسيده اند.من و شما و دوستاني مانند توانگر متاسفانه نه تنها در دايره بسته دوستان خود گرفتار شده ايم بلكه راهي براي خروج از ان هم نمي شناسيم.ايا ذكر اين موارد چه تاثيري خواهد داشت شايد نوشتن انها تنها اندكي و ان هم اندكي جگرمان را خنك كند.من خيلي به اين چيزها فكر كرده ام و شما مي دانيد كه به بن بست هزار پيچ ياس رسيده ام.تا زماني كه راهكار ندهيم دوستان جوان ما هم به ياس مي رسند و اين گناهي بزرگ است.كاش ان را مرتكب نشويم.تكرا اين موارد تبليغ منفي هاست كاش راهكار داده بودبد و گرنه جامعه شناسي خودماني را كه خوانديم همه اينها را ياد گرفتيم