و اما آنچنان که رسم روزگار است، با گذشت ايامي چند، اين قصه نيز براي خواص به سلسله ي قصص ماضيه پيوست و فقط برخي از عوام بودند که از اين حادثه، همچنان جزع و فزع مي کردند. تا اينکه حاکم حکيمي که ساليان دراز در مکتب تعليم اين و آن، استخوان خرد کرده و صد البته موي سپيد را در آسياب تجربه حاصل کرده بود، به پيروي از درس شيخنا سعدي عليه الرحمة که در حکايتي از گلستان،( آن غلام دريا نديده ي بي قرار را به دريا افکنده تا پس از نجات، قدر کشتي سلطاني و امنيت جاني را بداند) امر فرمود: تا در سهميه نانواها خللي ايجاد شود و پخت نان به نقصان افتد و همين کالاي رايج و ارزان به شئ گران و نادر بدل شود تا قدر بود و نبود آن بهتر شناخته شود! و مبادا زبانم لال، ديگر کسي از روي نداني و ندانم کاري، گپي، ايرادي، مساله اي بر قيمت آن بتراشد و آن همه حکمت را به صحبتي سقيم مخدوش کند و خداي ناخواسته، خاطر خطير دلسوختگان خلق را، به کج خلقي برنجاند و اسباب معصيت و ناسپاسي فراهم آورد.