سلام...

با اصل سخنان شما موافقم. البته بايد نكاتي را مد نظر داشت:

1- كسي مخالف گريه و مصيبت خواني نيست. خدا رحمت كند دكتر شريعتي را كه مي گفت آن كساني كه به گريه كردن ايراد مي گيرند خودشان بيشتر از بقيه گريه مي كنند. چون اين مصيبت، مصيبت كوچكي نيست... 2-- گريه و عزاداري خود بخود يك هدف نيست. هدف ما شيعيان خيلي بزرگتر از آن است . آنهم زنده نگه داشتن ياد و نام و راه امام ! طبعا حضور ساليانه مردم در همه شهرها و روستاها و حتي كشورهاي خارج، همين ماسله را تاييد مي كند 3--- اما متاسفانه گاهي و (اخيرا بيشتر) خود عزاداري و سينه زني و ... خود بخود تبديل به يك وسيله نمايشي و تفنني و ... مي شود. بايد توجه داشته باشيم كه ما براي نوع سينه زدن و يا نوع زنجير زدنمان، عزادار امام نيستيم. 4--- يك نكته را هم بايد مواظب باشيم كه به بهانه مخالفت با خرافات و شبهات ، از آنسوي بام نيفتيم. يعني كار به آنجا نرسد كه ما با اصل و اساس حركت مخالفت كنيم!