برنامه های تلویزیونی ماه رمضان بهانه ای شده است برای یادکردن از فقیران ، آنان که گاهی به نان شب ودارویی برای التیام دردهایشان نیازمندند وهزاروعده مسئولان درباره آنان یکی وفانکند!

برنامه سازان افطار وسحر ماه رمضان بارسانه ای کردن درد دردمندانی که شانس حضور دربرابر دوربین را یافته اندباخوشحالی زایدالوصفی از حل شدن مشکل آنان واز این که مثلا" فلان فرد با پرداخت وام ، هزینه سفرحج و.. آنان موافقت کرده درپوست خود نمی گنجند واز آن به عنوان برکات ماه رمضان یاد می کنند .

می توان پذیرفت که فضای عمومی ماه رمضان موجب می شود قلب ها کمی رقیق ترشوند واحساس زنگارگرفته آدمیان کمی صیقل بخورد آیا هزاران انسان دردمند جامعه ما این فرصت را دارند تا به بیان دردهایشان بپردازند وباپخش شدن از رسانه، دل انسانی به حالشان بسوزد ودرمانشان شود ؟ از رمضان امسال تا رمضان سال دیگر یک سال  فرصت هست تا مسئولان وبرنامه ریزان فرهنگی، اقتصادی،اجتماعی ودرمانی این سرزمین که داعیه خدمت به محرومان رادارند برای رفع مشکلات افرادی که با گرفتاریهای خاص دست به گریبانند برنامه ریزی کنند چگونه می توان پذیرفت که پدر ومادری کلیه هایشان را به دوفرزندشان اهداکنند واز دریافت امکانات دولتی محروم بمانند خوشحالی کوتاه مدت برنامه سازی را با اشک های پنهان آنان مخلوط نکنیم راستش به نظرم این افراد درتنهایی خود آنقدر گریسته اند که دیگر چشمه اشکشان خشکیده است به لبخندهای  زیرکانه شان دلخوش نباشیم.. یادمان نرود که نخندیدن ونگریستن اگر عادی شد جامعه به بیماری مبتلا شده است از عادی شدن خیلی چیزها باید حذرکرد ...