آماری که درباره میزان دستمزدهای مربیان فوتبال لیگ برتر ایران در فصل گذشته لیگ منتشر شده ، نشان می دهد که هر مربی لیگ به طور متوسط در هر ماه ، بین 12 میلیون و پانصد هزار تا 83 میلیون تومان دریافت کرده است.
بر اساس آنچه "جام جم" (وابسته به صدا و سیما) منتشر کرده ، مربیان 17 تیم لیگ برتر (لیگ برتر 18 تیم دارد که در فصل پیش 17 تیمش متعلق به بخش عمومی بوده اند)، در فصل گذشته فوتبال ایران  قریب به 8 میلیارد تومان از بیت المال پول گرفته اند ؛ به جدول زیر توجه فرمایید:



 این ارقام نجومی در حالی به مربیان فوتبال ایران پرداخت می شود که دیگر حقوق بگیران بیت المال یعنی کارمندان و کارگران دولت و شرکت های بخش عمومی ، عمدتاً مبالغی بین 500 هزار تا 700 هزار تومان در ماه دریافت می کنند که مجموع دریافتی شان در طول یک سال به 10 میلیون تومان هم نمی رسد. حال بماند افرادی که با حقوق های زیر 500 هزار تومان و ته فیش های بسیار ناچیز گذران زندگی می کنند.

اگر کارمندی با ارزش پول امروز ، ماهانه 700 هزار تومان بگیرد ، کل دریافتی او در طول 30 سال خدمتش که یک عمر محسوب می شود 252 میلیون تومان می شود که از دریافتی یک سال بسیاری از مربیان لیگ در یک سال ، کمتر است! این ، کجایش با عقل و عدالت همخوانی دارد؟!
این در حالی است که کامندان و کارگران حقوق بگیر ، 12 ماه سال را باید هر روز حداقل 8 ساعت کار کنند ولی کل لیگ برتر ، فقط 34 هفته است.
این ارقام بی حساب و کتاب در حالی از کیسه ملت خرج مربیان چند تیم محدود می شود که برای افزایش مثلاً 10 درصدی حقوق کارمندان و کارگران ، دهها جلسه در سطح کارشناسان و وزرا و هیات دولت برگزار می شود و بدون مصوبه کابینه ، یک ریال هم به حقوق کارمندان و پاداش و اضافه کاری آنها افزوده نمی شود. آن وقت آقایان میلیادرها تومان پول ملت را بدون هیچ گونه ضابطه منطقی بین چند مربی انگشت شمار تقسیم می کنند و نکته جالب ماجرا هم اینجاست که همیشه هم طلبکارند.



دقت کنید که این رقم ، جدای از مبالغ هنگفتی است که اعضای دیگر کادر مربیگری ، بازیکنان و مدیران باشگاه ها دریافت می کنند. البته اگر این ارقام توسط باشگاه های خصوصی پرداخت می شد ، انتقادی بدین شکل نبود ولی سخن اینجاست که این پول ها از بخش عمومی و به صورتی کاملاً تبعیض آمیز و فساد آلود پرداخت می شود.
به عنوان مثال در حالی که در همین باشگاه سپاهان که متعلق به شرکت فولااد مبارکه است ، میلیاردها تومان بین چند مربی و بازیکن تفسیم می شود و سرمربی اش ماهانه 83 میلیون گرفته ، که برای کارگر همان شرکت که در سخت ترین شرایط کار می کند ، هیات دولت کف 330 هزار و 300 تومان برای هر ماه را تعیین کرده است که 250 برابر کمتر از دستمزد آقای مربی است!
واقعاً کجای کار امیر قلعه نوعی از کارگری که در خط تولید جانفرسای فولاد کار می کند مهم تر و سخت تر است که این آقا باید یک میلیارد تومان از فولاد مبارکه بگیرد و آن کارگر شرکتی  قراردادی100 برابر کمتر؟ مگر قیمت نان برای آن کارگر ، یک صدم است؟!



آیا کارگر تراکتورسازی که برای کشاورزی مملکت ، تراکتور تولید می کند مهم تر است یا فراز کمال وند که به اسم تراکتورسازی ، کار فوتبال می کند و ماهی 29 میلیون می گیرد؟

یا کجای کار حمید درخشان از کارگران زحمتکش شهرداری تبریز سخت تر و حیاتی تر است که اولی دهها میلیون پول بگیرد و دومی محتاج نان شب باشد و دلش به این خوش که تیمش گل زد؟!
... و چنین سوالاتی درباره همه تیم های دیگر نیز صادق است. آلودگی هوا  ومحیط زیست در منطقه استقرار ذوب آهن اصفهان بیداد می کند اما این شرکت خود رادربرابر این آلودگی مسئول نمی داند کجای این موضوع با عدالتی که از آن صحبت می شود هماهنگی دارد ؟

آیا کار مهندسی که بعد از 20 سال تحصیل ، در فلان دکل نفتی خلیج فارس در گرمای بالای 50 درجه کار می کند ، مهم تر و طاقت فرساتر و ملی تر است یا کار غلامحسن پیروانی که مربیگری تیم صنعت نفت را بر عهده دارد و به اسم کارگران و مهندسان نفت ، سالی 150 میلیون تومان می گیرد؟



به نظر می رسد مجلس شورای اسلامی باید به فوریت تمام وارد ماجرا شود و نگذارد دسترنج کارگران و پول ملت ، این گونه بی حساب و کتاب به جیب عده ای فوتبالیست و مربی سرازیر شود. اگر این افراد از بخش خصوصی حقوق می گیرند که خود دانند و کارفرمایشان اما اگر از بخش عمومی دستمزد می گیرند ، باید آنها هم تابعی از قوانین و مقررات دستمزدهای مصوب باشند ، درست مانند سایر کارمندان و کارگران مگر این که مجلسی ها ، رسماً به وجود قانون آپارتاید در کشور رأی مثبت بدهند. آیا مجلس شورای اسلامی این موضوع را عدالت می داند یا بی عدالتی ؟ مجلسی هابرای این پرسش چه پاسخی دارند ؟؟!!

برگرفته از سایت عصر ایران