1)      کتاب« گزنه» نوشته ی جعفرشهری را باز می کنم قبل از هر نوشته ای آورده است :

«پیشکش به آنها که به من بدکرده ،زحمت رسانیده ،ستم روا داشته اند »

به کلماتش می اندیشم ؛ کدام یک از ما بدی دیگران وستمی را که به ما روا شده فراموش کرده ایم؟ بخشیدن ، کار آزادمردانی است که روح بزرگی دارند . یادم آمد جایی خواندم که «دیگران را ببخشید نه بدان دلیل که آنها سزاوار بخششند بلکه بدان دلیل که خود سزاوار آرامشید ».

نکته : آزاد مرد کلمه عامی است که مشترکا" به زنان ومردان آزاده اطلاق می شود وتفکیک جنسیتی دراینجا راه ندارد .

2)      این چند روزه که به جاهای مختلفی رفته ام وبه صورت گذری به رادیو وبرنامه های سیما گوش فراداده ام صدای زنده یاد محمد نوری از در و دیوار ودستگاههای مختلف درحال انتشار است گو این که این مرد محجوب موسیقی ایرانی تازه کشف شده است! انگار در این جامعه فردی که می میرد قابل تقدیر می شود یادم به این جمله از جلال رفیع در کتاب بهشت شدّاد افتاد که گفته بود :

ایران سرزمنی است که در آن زنده خوب ومُرده بد وجود ندارد .

اگر جلال رفیع این جمله را ازدیگران هم نقل کرده باشد باز راست گفته است.